آیا

اثبات حقانیت حضرت علی(ع)

فقط از منابع اهل سنت

آیا

آیا جنایات اهل سقیفه فقط در مدینه ماند و با خاموش شدن شعله های خانه ی دخت رسول الله هم خاموش شد؟

آیا جنایات اهل سقیفه در مدینه پس از ورود به منزل دخت پیمبر درحالی که حجاب نداشت تمام شد؟

آیا جنایات اهل سقیفه پس از سیلی زدن به صورت دخت پیامبر تمام شد؟

آیا جنایات اهل سقیفه در هنگام دفن پیکر آزرده ،زخمی،قامت خمیده ، و پهلو شکسته ی دخت رسول خدا زیر خاک شد؟

آیا جنایات اهل سقیفه پس از شکافتن فرق وصی پیمبر تمام شد؟

آیا جنایات اهل سقیفه پس از زهر دادن به نوه ی رسول الله ف امام حسن مجتبی تمام شد؟

آیا جنایات اهل سقیفه پس از بریدن سر جگر گوشه ی رسول الله در کربلا با لب تشنه تمام شد؟

آیا جنایات اهل سقیفه پس از سیلی زدن به دختری سه ساله در خرابه ی شام تمام شد؟

آیا

آیا و هزاران حرف نگفته دیگر

به کجا میروید ؟، با چه نیت به امید کدام هدف

به چه حقی قبر بانیان این جنایات باید چسبیده به قبر رسول خدا باشد در حالی که قبر نزدیک ترین فرد به ایشان، اهل بیت ایشان،پاره ی جگر ایشان در خاک سرد بقیع مفقود باشد؟

به چه دلیل قبر امام حسن و چهار امام خفته در بقیع نباید بارگاه داشته باشد ولی سگان کثیفی چون آن اولی و دومی در مدینة النبی در کنار رسول خدا دفن باشند؟

به چه دلیل این سگان پیروان زیادی دارند ولی فرد پاکی چون علی(ع) یارانش باید از ترس اینکه به زنانشان این سگ صفتان تجاوز نکنند زنان خود را می کشند؟

شما را به خدا به این آدرس نگاهی بیندازید

https://www.google.com/search?q=%D8%A7%D8%AE%D8%A8%D8%A7%D8%B1+%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%

AA+%D8%AF%D8%B1+%D8%B3%D9%88%D8%B1%DB%8C%D9%87&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=_mSfUt6xI9fooATruILoAw&ved=0CGMQsAQ&biw=1366&bih=669#imgdii=_

لعنت خدا بر پیروان غاصبین حق امام علی(ع) تا قیامت باد

ارسال شده در تاریخ : چهار شنبه 13 آذر 1392برچسب:, :: 21:1 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

جنگ خيبر

((برای اطلاعات بیشتر بر روی کلمات مشخص شده کلیک کنید تا صفحه ای جدید باز شود))

چگونه زبان دشمن به شرح افتخارات حضرت على -عليه السلام گشوده شد ومجلسى كه براى بدگويى از او تشكيل شده بود به مجلس ثناخوانى وى تبديل گشت؟

شهادت امام مجتبى -عليه السلام به معاويه فرصت داد كه در حيات خود زمينه خلافت را براى فرزندش يزيد فراهم سازد واز بزرگان صحابه وياران رسول خدا كه در مكه ومدينه مى‏زيستند براى يزيد بيعت‏بگيرد، تا دست فرزند او را به عنوان خليفه اسلام وجانشين پيامبر بفشارند.

به همين منظور، معاويه سرزمين شام را به قصد زيارت خانه خدا ترك گفت ودر طول اقامت‏خود در مراكز دينى حجاز، با صحابه وياران رسول خدا ملاقاتهايى كرد. وقتى از طواف كعبه فارغ شد در «دار الندوة‏»، كه مركز اجتماع سران قريش در دوران جاهليت‏بود، قدرى استراحت كرد وبا سعد وقاص وديگر شخصيتهاى اسلامى، كه در آن روز انديشه خلافت وجانشينى يزيد بدون جلب رضايت آنان عملى نبود، به گفتگو پرداخت.

وى بر روى تختى كه براى او در دار الندوه گذارده بودند نشست وسعد وقاص را نيز در كنار خود نشاند. او محيط جلسه را مناسب ديد كه از امير مؤمنان -عليه السلام بدگويى كند وبه او ناسزا بگويد.اين كار، آن هم در كنار خانه خدا ودر حضور صحابه پيامبر كه از سوابق درخشان وجانبازى وفداكاريهاى امام -عليه السلام آگاهى كاملى داشتند، كار آسانى نبود، زيرا مى‏دانستند تا چندى پيش محيط كعبه وداخل وخارج آن مملو از معبودهاى باطل بود كه همه به وسيله حضرت على -عليه السلام سرنگون شدند واو به فرمان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم گام بر شانه‏هاى مباركش نهاد وبتهايى را كه خود معاويه وپدران وى ساليان دراز آنها را عبادت مى‏كردند از اوج عزت به حضيض ذلت افكند وهمه را در هم زشكست.⁽¹⁾اكنون معاويه مى‏خواست، با تظاهر به توحيد ويگانه پرستى، از بزرگترين جانباز راه توحيد، كه در پرتو فداكاريهاى او درخت توحيددر دلها ريشه دوانيد وشاخ وبرگ بر آورد، انتقاد كند وبه او ناسزا بگويد.

سعد وقاص در باطن از دشمنان امام -عليه السلام بود وبه مقامات معنوى وافتخارات بارز امام رشك مى‏ورزيد.روزى كه عثمان به وسيله مهاجمان مصرى كشته شد همه مردم با كمال ميل ورغبت اميرمؤمنان را براى خلافت وزعامت انتخاب كردند، جز چند نفر انگشت‏شمار كه از بيعت‏با وى امتناع ورزيدند وسعد وقاص از جمله آنان بود. هنگامى كه عمار او را به بيعت‏با حضرت على -عليه السلام دعوت كرد سخنى زننده به وى گفت.عمار جريان را به عرض امام -عليه السلام رسانيد.حضرت فرمود:حسادت اورا از بيعت وهمكارى با ما بازداشته است.

تظاهر سعد به مخالفت‏با امام -عليه السلام به حدى بود كه روزى كه خليفه دوم به تشكيل شوراى خلافت فرمان داد واعضاى شش نفرى شورا را خود تعيين كرد وسعد وقاص وعبد الرحمان بن عوف پسر عموى سعد وشوهر خواهر عثمان را از اعضاى شورا قرار داد، افراد خارج از شورا با بينش خاصى گفتند كه عمر با تشكيل شورايى كه برخى از اعضاى آن را سعد وعبد الرحمان تشكيل مى‏دهند مى‏خواهد براى بار سوم دست‏حضرت على -عليه السلام را از خلافت كوتاه سازد.ونتيجه همان شد كه پيش بينى شده بود.

سعد، به رغم سابقه عداوت ومخالفتهاى خود با امام -عليه السلام، هنگامى كه مشاهده كرد معاويه به على -عليه السلام ناسزا مى‏گويد به خود پيچيد ورو به معاويه كرد وگفت:

مرا بر روى تخت‏خود نشانيده‏اى ودر حضور من به على ناسزا مى‏گويى؟ به خدا سوگند هرگاه يكى از آن سه فضيلت‏بزرگى كه على داشت من داشتم بهتر از آن بود كه آنچه آفتاب بر آن مى‏تابد مال من باشد:

1- روزى كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم او را در مدينه جانشين خود قرار داد وخود به جنگ تبوك رفت‏به على چنين فرمود:«موقعيت تو نسبت‏به من، همان موقعيت هارون است نسبت‏به موسى، جز اينكه پس از من پيامبرى نيست‏».

2- روزى كه قرار شد پيامبر با سران «نجران‏» به مباهله بپردازد، دست على وفاطمه وحسن وحسين را گرفت وگفت:«پروردگارا! اينان اهل بيت من هستند».

3- روزى كه مسلمانان قسمتهاى مهمى از دژهاى يهودان خيبر را فتح كرده بودند ولى دژ «قموص‏»، كه بزرگترين دژ ومركز دلاوران آنها بود، هشت روز در محاصره سپاه اسلام بود ومجاهدان اسلام قدرت فتح وگشودن آن را نداشتند. سردرد شديد رسول خدا مانع از آن شده بود كه شخصا در صحنه نبرد حاضر شود وفرماندهى سپاه را بر عهده بگيرد وهر روز پرچم را به دست‏يكى از سران سپاه اسلام مى‏داد وهمه آنان بدون نتيجه باز مى‏گشتند. روزى پرچم را به دست ابوبكر داد و روز بعد آن را به عمر سپرد ولى هر دو، بى آنكه كارى صورت دهند به حضور رسول خدا بازگشتند.

ادامه اين وضع براى رسول خدا گران ودشوار بود. لذا فرمود:

فردا پرچم را به دست كسى مى‏دهم كه هرگز از نبرد نمى‏گريزد وپشت‏به دشمن نمى‏كند.او كسى است كه خداو رسول خدا او را دوست دارند وخداوند اين دژ را به دست او مى‏گشايد.

هنگامى كه سخن پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را براى حضرت على -عليه السلام نقل كردند، او رو به درگاه الهى كرد وگفت:«اللهم لا معطي لما منعت و لامانع لما اعطيت‏». يعنى پروردگارا! آنچه را كه تو عطا كنى بازگيرنده اى براى آن نيست وآنچه را كه تو ندهى دهنده اى براى او نخواهد بود.

[سعد ادامه داد:] هنگامى كه آفتاب طلوع كرد ياران رسول خدا دور خيمه او را گرفتند تا ببينند اين افتخار نصيب كدام يك از ياران او مى‏شود.وقتى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از خيمه بيرون آمد گردنها به سوى او كشيده شد ومن در برابر پيامبر ايستادم شايد اين افتخار از آن من گردد وشيخين بيش از همه آرزو مى‏كردند كه اين افتخار نصيب آنان شود. ناگهان پيامبر فرمود: على كجاست؟ به حضرتش عرض شد كه وى به درد چشم دچار شده واستراحت مى‏كند. سلمة بن اكوع به فرمان پيامبر به خيمه حضرت على رفت. ودست او را گرفت وبه حضور پيامبر آورد. پيامبر در حق وى دعا كرد ودعاى وى در حق او مستجاب شد. آنگاه پيامبر زره خود را به حضرت على پوشانيد وذوالفقار را بر كمر او بست وپرچم را به دست او داد وياد آور شد كه پيش از جنگ آنان را به آيين اسلام دعوت كن واگر نپذيرفتند به آنان برسان كه مى‏توانند زير لواى اسلام وبا پرداخت جزيه وخلع سلاح، آزادانه زندگى كنند وبر آيين خود باقى بمانند واگر هيچ كدام را نپذيرفتند راه نبرد را در پيش گير; وبدان كه هرگاه خداوند فردى را به وسيله تو راهنمايى كند بهتر از آن است كه شتران سرخ موى مال تو باشد وآنها را در راه خدا صرف كنى.⁽²⁾

سعد وقاص پس از آنكه قسمت فشرده اى از اين جريان را، كه به طور گسترده آورديم، نقل كرد مجلس معاويه را به عنوان اعتراض ترك گفت.

پيروزى درخشان اسلام در خيبر

اين بار نيز مسلمانان در پرتو فداكارى اميرمؤمنان به پيروزى چشمگيرى دست‏يافتند واز اين جهت امام -عليه السلام را فاتح خيبر مى‏نامند. وقتى با گروهى از سربازان كه پشت‏سر وى گام بر مى‏داشتند به نزديكى دژ رسيد، پرچم اسلام را بر زمين نصب كرد. در اين هنگام دلاوران دژ همگى بيرون ريختند.حارث برادر مرحب، نعره زنان به سوى حضرت على شتافت.نعره او آنچنان بود كه سربازانى كه پشت‏سر حضرت على -عليه السلام قرار داشتند بى اختيار به عقب رفتند وحارث به مانند شيرى خشمگين بر حضرت على تاخت، ولى لحظاتى نگذشت كه جسد بى جان او بر خاك افتاد.

مرگ برادر، مرحب را سخت متاثر ساخت وبراى گرفتن انتقام، در حالى كه غرق در سلاح بود وزرهى فولادين بر تن وكلاهى از سنگ بر سر داشت وكلاه خود را روى آن قرار داده بود به ميدان حضرت على -عليه السلام آمد.هر دو قهرمان شروع به رجز خوانى كردند. ضربات شمشير ونيزه‏هاى دو قهرمان اسلام ويهود وحشت عجيبى در دل ناظران افكنده بود. ناگهان شمشير برنده وكوبنده قهرمان اسلام بر فرق مرحب فرود آمد واو را به خاك افكند. دلاوران يهود كه پشت‏سر مرحب ايستاده بودند پا به فرار گذاشتند وگروهى كه قصد مقاومت داشتند با حضرت على -عليه السلام تن به تن جنگ كردند وهمگى با ذلت تمام جان سپردند.

نوبت آن رسيد كه امام -عليه السلام وارد دژ شود. بسته شدن در مانع از ورود امام وسربازان او شد، ولى امام -عليه السلام با قدرت الهى دروازه خيبر را از جا كند وراه را براى ورود سربازان هموار ساخت وبه اين طريق آخرين لانه فساد وكانون خطر را درهم كوبيد ومسلمانان را از شر اين عناصر پليد وخطرناك، كه پيوسته دشمنى با اسلام ومسلمانان را به دل داشتند(ودارند)، آسوده ساخت.⁽³⁾

پى‏نوشتها:

1- مستدرك حاكم، ج‏2، ص‏367; تاريخ الخميس، ج‏2، ص 95.

2- صحيح بخارى، ج‏5، ص 22و23; صحيح مسلم، ج‏7، ص 120; تاريخ الخميس، ج‏2، ص 95; قاموس الرجال، ج‏4، ص 314 به نقل از مروج الذهب.

3- محدثان وسيره نويسان خصوصيات فتح خيبر ونحوه ورود امام -عليه السلام به قلعه وديگر حوادث اين ح ح فصل از تاريخ اسلام را به نحو گسترده اى بيان كرده‏اند. علاقه مندان مى‏توانند به كتابهاى سيره پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم مراجعه فرمايند.

فروغ ولايت ص‏103

آيت الله شيخ جعفر سبحانى

ارسال شده در تاریخ : دو شنبه 27 آبان 1392برچسب:, :: 22:3 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

فرار ابوبکر و عمر در جنگ احد و سایر جنگها

فرار ابوبکر و عمر در جنگ احد و سایر جنگها

بزرگان محقّقین و اعلام اهل سیره و تاریخ و حدیث از اهل سنّت تصریح کرده اند که در جنگ احد، در شرایطى که مشرکین بعد از شکست ابتدائى، برگشتند و قصد قتل رسول خدا صلّى الله علیه وآله وسلّم و انهدام قواى مسلمین را داشتند، ابوبکر و عمر نیز چونان دیگران، آن سرور را در دریاى دشمن رها کرده و تنها گذاشته و براى حفظ جان خودشان پا به فرار گذاشتند، براى نمونه به مدارک زیر در باب جنگ احد مراجعه شود:
1 ـ ابو داود طیالسى در کتاب «سنن».
2 ـ ابن سعد در کتاب «الطّبقات الکبرى».
3 ـ طبرانى در کتاب «معجم».
4 ـ ابوبکر بزّار در کتاب «مسند».
5 ـ ابن حبّان در کتاب «صحیح».
6 ـ دارقطنى در کتاب «سنن».
7 ـ ابو نعیم اصفهانى در «حلیة الاولیاء».
8 ـ ابن عساکر در «تاریخ مدینة دمشق».
9 ـ ضیاء مقدسى در «المختارة».
10 ـ متّقى هندى در «کنز العمّال»(1).
و امّا در جنگ حنین، حاکم نیشابورى به سند صحیح از ابن عبّاس نقل مى کند که تنها کسى که در آن جنگ با رسول خدا صلّى الله علیه وآله وسلّم ماند و استقامت کرد، علىّ بن ابیطالب علیه السّلام بود، و همه پا به فرار گذاشتند(2).
امّا در جنگ خیبر، اعلام و محقّقین از اهل سنّت فرار ابوبکر و عمر را ذکر کرده اند که از آن جمله:
1 ـ احمد بن حنبل در کتاب «المسند».
2 ـ ابن ابى شیبه در «المصنَّف».
3 ـ ابن ماجه قزوینى در «سنن المصطفى (صلّى الله علیه وآله وسلّم)».
4 ـ ابوبکر بزّار در «المسند».
5 ـ طبرى در «تفسیر و تاریخ».
6 ـ طبرانى در «المعجم الکبیر».
7 ـ حاکم نیشابورى در «المستدرک».
8 ـ بیهقى در «السّنن الکبرى».
9 ـ ضیاء مقدسى در «المختارة».
10 ـ هیثمى در «مجمع الزّوائد».
ومتّقى هندى در کتاب «کنز العمّال»(3) واقعه فرار را از افراد فوق الذّکر نقل مى کند.
امّا در جنگ خندق که معروف است که رسول خدا صلّى الله علیه وآله وسلّم فرمودند: لَضَرْبَةُ عَلیٍّ فی یَوْمِ الخَنْدقِ اَفْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلَیْنِ: ضربه علىّ بن ابیطالب علیه السّلام در جنگ خندق، از عبادت جنّ و انس نزد خداى تعالى برتر است، و در بعضى از نقلها این چنین آمده است: اَفْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الاُمَّةِ إلى یَوْمِ القِیَامَة(4): برتر است از عبادت تمامى امّت تا روز قیامت.
شرط شجاعت از یکطرف، فرار شیخین در این مواقف حسّاس از زندگانى رسول خدا صلّى الله علیه وآله وسلّم از طرف دیگر، اهل سنّت را دچار گرفتارى کرده است، فکر کردند و کردند تا اینکه شیخ الاسلامشان یعنى جناب «ابن تیمیّه» که در چنین مواردى حلاّل مشاکل!! آنان است فکرى بکر و چاره اى معقول!! اندیشیده، چنین مى گوید:
شکّى نیست که ما در خلیفه و حاکم اسلام به لزوم وجود صفت شجاعت قائلیم، ولکن شجاعت بر دو قسم است:
1 ـ شجاعت قلبى
2 ـ شجاعت بدنى
و ابوبکر درست است از شجاعت بدنى بى بهره بوده، ولى او داراى شجاعت قلبى بوده، و همین مقدار از شجاعت براى حاکم اسلامى کافى است!! و در ادامه سخنانش مى گوید:
و اگر شما مى گوئید على اهل جهاد و قتال بوده، ما مى گوئیم: عمر بن خطّاب نیز اهل قتال و جنگ در راه خداوند بوده است، ولى باید دانست که قتال بر دو قسم است:
1 ـ قتال با شمشیر
2 ـ قتال با دعاء
و عمر بن خطّاب با دعاء، در راه خداوند قتال کرده است.
سپس ابن تیمیّه براى اثبات شجاعت بدنى ابوبکر ابن ابى قحافه ـ در قبال شجاعتها و مبارزه هاى محیّرالعقول امیرالمؤمنین علیه السّلام با مشرکین ـ تمسّک به واقعه زیر نموده، چنین مى نگارد:
بخارى و مسلم در کتاب خودشان آورده اند که: عروة بن زبیر مى گوید: من از عبدالله فرزند عمرو بن عاص پرسیدم که: سخت ترین رفتار مشرکین با رسول خدا صلّى الله علیه وآله وسلّم کدام بود؟ جواب داد: روزى رسول خدا صلّى الله علیه وآله وسلّم مشغول نماز بودند که عُقْبَة بن ابى مُعَیْط آمد و رداء آن حضرت را به دور گردن مبارک پیچیده و به شدّت فشار داد، در همین حال ابوبکر آمده و شانه عُقْبه را گرفت و او را به کنارى زد و گفت: آیا مردى را مى کشید که مى گوید: رَبِّیَ الله؟(5)
قضاوت در گفتار ابن تیمیّه را به اهل انصاف واگذار مى کنیم.
این بود موقعیّت ابوبکر در ارتباط با صفت شجاعت که به اجماع اهل سنّت، در جانشین پیامبر و خلیفه مسلمین معتبر است.

(1) کنز العمّال: ج10/424.
(2) المستدرک: ج3/111.
(3) کنز العمّال: ج8/371.
(4) المستدرک على الصحیحین: ج3/32.
(5) منهاج السنّة: 8/85.

ارسال شده در تاریخ : دو شنبه 27 آبان 1392برچسب:, :: 21:50 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

فرار عمر از جنگ احد

براى افراد مسلمان در نكوهش فرار از جنگ ، كافى است كه بگوييم : خداوند متعال در آیات15 و 16 سوره انفال می فرماید:

اى اهل ايمان! هنگامى كه با كافران در حالى كه بر ضد شما لشكركشى مى‏كنند روبرو مى‏شويد، به آنان پشت نكنيد [و نگريزيد.] و هر كس در آن موقعيت به آنان پشت كند [و بگريزد] سزاوار خشمى از سوى خدا شود و جايگاهش دوزخ است ودوزخ بازگشت‏گاه بدى است مگر جهت ادامه نبرد بادشمن، يا پيوستن به گروهى [تازه نفس از مجاهدان براى حمله به دشمن‏] باشد.

در روز جنگ احد بود كه ابن قمئه به مصعب بن عمير حمله كرد و او را كشت ، و پنداشت كه پيغمبر است . ابن قمئه نزد قريش برگشت و مژده داد كه پيغمبر را كشته است ! مشركان نيز به يكديگر مژده مى دادند و مى گفتند: محمد كشته شد! محمد كشته شد! ابن قمئه او را كشت .

با اين خبر، دلهاى مسلمانان از جا كنده شد، و به كلى پراكنده شدند و با بى نظمى ، روى به فرار نهادند. چنانكه خداوند حكايت مى كند كه : هنگامى كه از كوه بالا مى رفتيد و به كسى اعتنا نمى كرديد و پيغمبر از دنبالتان شما را مى خواند و خدا سزايتان را به غمى روى غمى داد (1).

در آن روز پيغمبر اكرم - صلّى اللّه عليه وآله - آنها را ندا مى داد و مى فرمود : بندگان خدا! بندگان خدا! بياييد. من پيغمبر هستم ، هر كس ‍ ثابت ماند بهشت از آنِ اوست با اين صدا و نظير آن ، آنان را مى خواند، با اينكه در آخر آنها قرار داشت ، ولى آنها طورى فرار مى كردند كه به كسى توجه نداشتند!

طبرى و ابن اثير در تاريخ خود مى نويسند: فرار به وسيله گروهى از مسلمانان به پايان رسيد كه عثمان بن عفان و ديگران در ميان ايشان بودند، آنها به اعوص رفتند و سه روز در آنجا ماندند، سپس نزد پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - باز گشتند. وقتى پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - آنها را ديد فرمود: شما از جنگ روى برتافتيد! (2)

فرار اين عده (ابابكر,عمر, عثمان و..) از جنگ و بازگشت سه روز بعد آنان و گفتار پيغمبر به ايشان ، در همه كتبى كه راجع به جنگ احد به تفصيل سخن گفته اند، آمده است .

و نيز طبرى و ابن اثير در تاريخ خود آورده اند كه : انس بن نضر عموى انس بن مالك به عمر و طلحه و گروهى از مردان مهاجر برخورد، ديد دست از جنگ كشيده اند، پرسيد: چرا نمى جنگيد؟

گفتند: پيغمبر كشته شد.

پرسيد: بعد از پيغمبر چه مى كنيد؟ به همانگونه كه پيغمبر مُرد، شما هم بميريد.

سپس به دشمن حمله كرد و چندان پيكار نمود تا كشته شد. بعد از مرگش ‍ در بدن وى هفتاد جاى زخم يافتند، و جز خواهرش كسى او را نشناخت و او نيز برادرش را به وسيله انگشتان زيبايش شناخت !

مورخين مى نويسند: انس شنيد عده اى از مسلمانان كه عمر و طلحه در ميان آنها بودند، وقتى شنيدند كه پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - كشته شده است ، گفتند: اى كاش ! كسى از سوى ما نزد عبداللّه ابن ابى سلول (رئيس منافقين كه از اين جنگ روى برتافته بود) مى رفت و امان نامه اى از ابوسفيان - پيش از آنكه كشته شويم - براى ما مى گرفت !!

انس بن نضر گفت : اى مردم ! اگر راست باشد كه پيغمبر كشته شده است ، خداى محمّد كه كشته نشده ؟ به همان نيت كه محمّد جهاد مى كرد، جنگ كنيد. خدايا! من از گفته اينان از تو پوزش مى طلبم و از آنچه اينها كرده اند، بيزارى مى جويم ، سپس جنگيد تا به شهادت رسيد - رضوان اللّه عليه وبركاته - . اين داستان را نيز تمام مورخانى كه ماجراى جنگ احد را نوشته اند، آورده اند. (3)

اسناد:

(1) سورة آل عمران: 153. در این مورد به کتاب الكامل ابن الاثير ج 2 / 108 مراجعه كنيد.

(2) تاريخ الطبري ج 2 / 203، الكامل لابن الاثير ج 2 / 110، السيرة الحلبية ج 2 /227 ، سيرة المصطفى لهاشم معروف ص 411، مجمع البيان ج 2 / 524، الارشاد للشيخ المفيد ص 48، البحار ج 20 / 84، البداية والنهاية ج 4 / 28، السيرة النبوية لابن كثير ج 3 / 55، شرح النهج للمعتزلي ج 15 / 21 وقال ج 15 / 20 ، الدر المنثور ج 2 / 89. دلائل الصدق ج 3 ق 1 ص 362.

(3) فرار عمر در روز أحد: شرح النهج الحديدي ج 14 / 276 وج 15 / 20 و 21 و 22 و 24 و 25، لباب الاداب ص 179 حياة محمد لهيكل ص 265، الارشاد للمفيد ص 48، البحار ج 20 / 24و 53، تفسير الرازي ج 9 / 67، سيرة المصطفى لهاشم معروف ص 411، الصحيح من سيرة النبي الاعظم ج 4 / 246 عن، الدر المنثور ج 2 / 80 و 88، دلائل الصدق ج 2 / 358، كنز العمال ج 2 / 242، حياة الصحابة ج 3 / 497، المغازى للواقدي ج 2 / 609، تفسير القمى ج 1 / 114، الكامل في التاريخ ج 2 / 108

ارسال شده در تاریخ : دو شنبه 27 آبان 1392برچسب:, :: 21:44 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

اظهارات مفتي اعظم عربستان در مشروعيت بيعت يزيد و حرمت قيام امام حسين (ع)

اظهارات مفتي اعظم عربستان در مشروعيت بيعت يزيد و حرمت قيام امام حسين (ع)

هر دم از اين باغ بري مي‌رسد تازه‌تر از تازه‌تري مي‌رسد. مفتيان وهابيت كه روزي فتوا به كفر شيعه و روزي تحريم دعا براي پيروزي حزب الله لبنان و... مي‌دهند، هر روز با افاضاتشان پرونده درخشان خود را درخشان‌تر و طبل رسوايي خود را شهره آفاق مي‌سازند. اما اين بار سخنان مفتي اعظم عربستان عبدالعزيز آل الشيخ يادآور فتواي شريح قاضي است كه با جملات خود امام حسين را محكوم و يزيد را مبراي از هر خلاف شرعي دانسته است. آري صف بندي سپاه سيد‌الشهداء و يزيد تا روز قيامت برپاست. كل يوم عاشوراء وكل ارض كربلاء لينک مربوط به فيلم موردنظر در سايت ولي عصر : (قابل دان لود) http://www.valiasr-aj.com/sound/other/ale-shikh.wmv لينک مربوط به فيلم موردنظر در سايت يوتيوب: http://www.youtube.com/watch?v=v0Yoeg7k1s4 مفتي اعظم عربستان شيخ عبد العزيز آل شيخ در برنامه زنده كه از ماهواره المجد عربستان پخش مي شد در پاسخ خانمي در رابطه با يزيد و قيام امام حسين عليه السلام اين چنين پاسخ داد: زمان پرداختن به اين امور گذشته و زمان آن سپري شده است . آنها گروهى بودند كه درگذشتند، هر كار نيك و بدي كردند براى خود كردند و شما هم هر چه كرديد براى خود خواهيد كرد و مسئول كار آنها نخواهيد بود. بيعت يزيد بن معاويه، بيعتي شرعي است كه در زمان پدرش معاويه از مردم گرفته شد و مردم هم بيعت كرده و به اين بيعت گردن نهادند. امّا هنگامي‌ كه معاويه از دنيا رفت حسن و حسين بن علي و ابن زبير از بيعت با او خودداري كردند. حسين و ابن زبير در تصميمشان مبني بر بيعت نكردن به خطا رفتند. چون بيعت با يزيد بيعتي شرعي بود و اين بيعت در زمان زندگي پدرش معاويه و در مقابل چشم مردم گرفته شده بود. ولي خداوند در آنچه مقدر مي فرمايد حكيم و عليم است، آن امت‌ها هم بنا به تقدير خداوند در گذشتند و از دنيا رفتند. شما را به خدا قسم! من دوست ندارم اين مطالب را از من نقل كنيد. اين‌ها مسائلي است كه گذشته است. تاريخ هم در باره اين مطالب به شكل‌هاي مختلف حكايت نموده است. ولي به هر شكل اين‌ قضايا گذشته و تمام شده ... يزيد و حسين بيش از هزار و اندي سال است كه از دنيا رفته‌اند ... ولي به عقيده من بيعت يزيد بن معاويه بيعتي شرعي بوده؛ و حسين را نصيحت كرد‌ند كه از مدينه به طرف عراق نرود، او را نصيحت كردند كه بيعت كند ولي او نپذيرفت. ابن عباس و ابن عمر و فرزدق و بسياري از صحابه او را از رفتن به عراق بر حذر داشته و به او گقتند كه: رفتن به عراق به مصلحت او نيست. ولي حسين اين نصيحت‌ها را نپذيرفت... و خدا هم هر ‌آن‌چه مقدر فرموده بود انجام شدو... ولي با اين وجود ما براي حسين از خداوند درخواست رضايت كرده و براي او عفو و بخشش را خواستاريم. و مقدرات الهي حكمت‌هايي دارد كه ما از آن آگاه نيستيم ... اصلاً فائده نقل اين مطالب چيست؟ حسين هر اشتباهي كرده براي خود كرده... عقيده اهل سنت و جماعت اين است كه واجب است تا به فرامين كسي كه مورد بيعت قرار گرفته و مردم حول محور او جمع شده‌اند گوش فرا داده شده و از او پيروي گردد. و قيام و سركشي عليه او نيز حرام مي‌باشد. و از همين‌رو خروج و قيام حسين عليه يزيد حرام بود... ما مي‌گوييم: حسين در قيامش عليه يزيد اشتباه كرد و براي او بهتر بود كه اين كار را نمي‌كرد. و باقي ماندن در مدينه و بر آن‌چه مردم بر آن اجتماع كرده بودند بهتر و سزاوار‌تر بود. و هر چه به او گفته شد كه عراق طرفدار و همراه تو نيست گوش نداد و توجهي ننمود... و حقيقت اين است كه مردم عراق و شام و مصر و حجاز و يمن با يزيد بن معاويه در زمان زندگي و حيات پدرش بيعت كرده و امامت و رهبري وي را پذيرفته بودند، به همين جهت هم قيام عليه او و تجاوز به حريم خلافت او جايز نبود. اين تمام مطلب است بيش از اين هم سخني نمي گوئيم و معتقد به بيش از اين هم نيستيم. * * * متن عربي: يا اختي هذه امور مضت و تاريخ مضي تلك امة قد خلت لها ما كسبت و لكم ما كسبتم و لا تسئلون عما كانوا يعملون. بيعة يزيد بن معاويه بيعه شرعية أخذها أبوه له في حياته فبايعه الناس و قبلوا بيعته و لما توفي امتنع الحسن و الحسين بن علي و ابن الزيبير عن المبايعه. و امتناع الحسين وابن الزبير عن المبايعه كانوا بذلك رضي الله عنهما غير مصيبين. لأن بيعة يزيد بيعة شرعية و بيعة اُخذت له في حياة أبيه و أعطاهم نصب عينهم. ولكن الله حكيم عليم فيما قضي وقدّر. تلك أمة مضت. والله إني ما أحب أن تكتب عنّي هذه المسأله. هذه المسائل مضي و التواريخ كلها تحكي القضيه بأساليب مختلفة. فمن التواريخ من يقول: ... هذه المسائل مضت. مضي يزيد و مضي الحسين ولهم أكثر من ألف و... سنة مضت... لكن اعتقد أن يزيد بن معاوية: بيعته، بيعة شرعية؛ و أن الحسين رضي الله عنه و أرضاه نصح أن لا يخرج الي العراق و لا يقبل من دعاه الي البيعة. حذّره ابن عباس و ابن عمر والفرزدق. و كبير من الصحابة حذّروه من الخروج الي العراق. أن الخروج لا يؤدّي لمصلحة. لكن رضي الله و أرضاه ما قبل... والله قدّر ما قدّر وقضي ما قضي و اذا نفذ القضاء ل.. لكننا نترضي الحسين و نسئل العفو عن الجميع ولله فيما قضي وقدّر حكمة لا نعلمها... ما الفائدة من هذا المطلب؟ الحسين أخطأ ما أخطأ... اهل السنة والجماعة عقيدتهم وجوب الانقياد لمن بويع وإن من بويع و اجتمعت الكلمة عليه وجب علي الجميع السمع و الطاعة له. وحرم الخروج عليه. حرم الخروج للحسين رضي الله عنه و أرضاه... نقول: الحسين رضي الله عنه وأرضاه في خروجه كان الأمر خلافا مع عقيدته و كان عدم الخروج أولي. والبقاء هو الأولي والدخول فيما دخل الناس هو أولي. لكنه كره عما قيل إن العراق كله معك... أن العراق والشام و مصر والحجاز ويمن قد أعطو البيعة ليزيد بن معاويه في حياة أبيه وأصبح إماماً معترفاً به لا يجوز الخروج عليه ولا التعدّي علي خليفته. هذا هو الأمر ولكن لا نقول بأشدّ. والحقيقة أن العراق والشام و مصر والحجاز ويمن قد أعطو البيعة ليزيد بن معاويه في حياة أبيه وأصبح إماماً معترفاً به لا يجوز الخروج عليه ولا التعدّي علي خليفته. هذا هو الأمر ولكن لا نقول بأشدّ. *** * * در پايان خوب است که نظر اين مفتي اعظم (عبدالعزيز آل شيخ) را با مفتي اعظم سوريه (احمد بدرالدين حسون) در مورد امام حسين (ع) مقايسه کنيد. بخشي از سخنان وي تحت عنوان «کتمان حقايق عاشوراء... » (چرا عاشورا را ساليان سال از ما پنهان مي کنند ؟ علت تنها ترس از شيعه شدن مردم است !!!) را به همراه فيلم سخنراني وي در لينک ذيل مي توانيد مشاهده نماييد. http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=khabar&id=188 عبدالعزيز آل الشيخ**

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 19 آبان 1392برچسب:, :: 18:47 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

ازدواج پدر با دختر!

ازدواج پدر با دختر!

فتواى امام مالك و به تبع او شافعى در حلال بودن ازدواج پدر با دخترش كه از طريق غير مشروع يعنى زنا به دنيا آمده باشد و همچنين با خواهر و دختر پسر و دختر دخترش كه به همين روش به دنيا آمده باشند از فتواهاى نادر روزگار است و دليلى كه بر جواز آن نيز آورده است نادر تر از خود حكم و شنيدنى است.
وى مى گويد: به اين دليل نكاح جايز است كه اين پدر و دختر شرعاً با يكديگر نسبتى ندارند و بيگانه هستند و چون از راه غير مشروع متولّد شده است ارث نمى برد و نفقه او هم واجب نيست.

متن عربي:

حلية الزواج مع البنت من الزنا

(أفتى المالك) بحلية الزواج من بنته من الزنا ، ومن أخته وبنت ابنه ، وبنت بنته، وبنت أخيه وأخته من الزنا ، مستدلا بأنها أجنبية منه ، ولا تنتسب إليه شرعا ، ولا يجري التوارث بينهما ، ولا تعتق عليه إذا ملكها ، ولا تلزمه نفقتها ، فلا يحرم عليه نكاحها كسائر الأجانب.

المغني لابن قدامة 7 / 485 .

و أفتى الشافعي بحلية الزواج من بنته من الزنا ، ومن أخته وبنت ابنه ، وبنت بنته ، وبنت أخيه وأخته من الزنا ، مستدلا بنفس دليل الإمام مالك في هذه المسألة كما مر آنفا.

المغني لابن قدامة 7 / 485 .

وهذه المسألة ذكرها الفخر الرازي في مناقب الشافعي مسلما بها ومدافعا فيها عنه.

مناقب الإمام الشافعي ،ص 532 .

إليها أشار الزمخشري في الأبيات المتقدمة بقوله : فإن شافعيا قلت قالوا بأنني أبيح نكاح البنت والبنت تحرم.

المغني لابن قدامة 11 / 34، المحلى 6 /

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 19 آبان 1392برچسب:, :: 18:44 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

شاهکار بی همتای امیرالمومنین(ع)

شاهکار بی همتای امیرالمومنین(ع)

به گزارش جهان کفعمی در مصباح، از هشام بن سایب کلبی و او از ابی صالح روایت می کند که روزی جمعی از اصحاب پیغمبر اكرم صلي الله عليه و آله بحث می نمودند در اطراف این موضوع که کدام حرف است در ميان حروف که از همه بیشتر در سخن و کلام موجود است؟
معلوم شد حرف «الف» از همه بیشتر است و هیچکس نمی نتواند کلامی بگوید که حرف «الف» در آن نباشد.حضرت مولاي متقيان امیرالمؤمنین علي علیه السّلام كه در اين جلسه حضور داشتند، بدون تأمّل و فی البداهه خطبه ای ايراد فرمودند كه در آن حرف«الف» به كارنرفته است. چنانکه عقل ها حیران ماند و حضار متحير. نام این خطبه را مونقه گذاشتند؛ یعنی در حسن و نیکویی و بلاغت، شگفت آور است.

متن خطبه ي بدون«الف» حضرت علي ابن ابيطالب عليه السلام :

حَمِدتُ مَن عَظُمَت مِنَّتُهُ، وَ سَبَغَت نِعمَتُهُ، وَ سَبَقَت رَحمَتُهُ، وَ تَمَّت کَلِمَتُهُ، وَ نَفَذَت مَشیَّتُهُ، وَبَلَغَت حُجَّتُهُ، و عَدَلَت قَضیَّتُهُ، وَ حَمِدتُ حَمَدَ مُقِرٍّ بِرُبوبیَّتِهِ، مُتَخَضِّعٍ لِعُبودیَّتِهِ، مُتَنَصِّلٍ مِن خَطیئتِهِ، مُعتَرِفٍ بِتَوحیَدِهِ، مُستَعیذٍ مِن وَعیدِهِ، مُؤَمِّلٍ مِن رَبِّهِ مَغفِرَةً تُنجیهِ، یَومَ یُشغَلُ عَن فَصیلَتِهِ وَ بَنیهِ، وَ نَستَعینُهُ، وَ نَستَرشِدُهُ، وَ نُؤمِنُ بِهِ، وَ نَتَوَکَّلُ عَلَیهِ، وَ شَهِدتُ لَهُ بِضَمیرٍ مُخلِصٍ موقِنٍ، وَ فَرَّدَتُهُ تَفریدَ مُؤمِنٍ مُتقِنٍ، وَ وَحَّدَتُهُ تَوحیدَ عَبدٍ مُذعِنٍ لَیسَ لَهُ شَریکٌ فی
مُلکِهِ، وَ لَم یَکُن لَهُ وَلیٌّ فی صُنعِهِ، جَلَّ عَن مُشیرٍ وَ وَزیرٍ، وَ تَنَزَّهَ عَن مِثلٍ وَ نَظیرٍ، عَلِمَ فَسَتَرَ، وَ بَطَنَ فَخَبَرَ، وَ مَلَکَ، فَقَهَرَ، وَعُصیَ فَغَفَرَ، وَ عُبِدَ فَشَکَرَ، وَ حَکَمَ فَعَدَلَ، وَ تَکَرَّمَ وَ تَفَضَّلَ، لَم یَزَل وَ لَم یَزولَ، وَ لیسَ کَمِثلِهِ شَیءٌ، وَهُوَ قَبلَ کُلِّ شَیءٍ وَ بَعدَ کُلِّ شَیءٍ، رَبٌّ مُتَفَرِّدٌ بِعِزَّتِهِ، مَتَمَلِّکٌ بِقُوَّتِهِ، مُتَقَدِّسٌ بِعُلُوِّهِ، مُتَکَبِّرٌ بِسُمُوِّهِ لَیسَ یُدرِکُهُ بَصَرٌ، وَ لَم یُحِط بِهِ نَظَرٌ،قَویٌ، َنیعٌ،بَصیرٌ،سَمیعٌ،علیّ ٌ، حَکیمٌ، رَئوفٌ، رَحیمٌ، عَزیزٌ، عَلیمٌ، عَجَزَ فی وَصفِهِ مَن یَصِفُهُ، وَ ضَلَّ فی نَعتِهِ مَن یَعرِفُهُ، قَرُبَ فَبَعُدَ، وَبَعُدَفَقَرُبَ،یُجیبُ دَعوَةَ مَن یَدعوهُ، وَ یَرزُقُ عَبدَهُ وَ یَحبوهُ، ذو لُطفٍ خَفیٍّ، وَ بَطشٍ قَویٍّ، وَ رَحمَةٍ موسِعَةٍ، وَ عُقوبَةٍ موجِعَةٍ، رَحمَتُهُ جَنَّةٌ عَریضَةٌ مونِقَةٌ، وَ عُقوبَتُهُ حَجیمٌ مؤصَدَةٌ موبِقَةٌ، وَ شَهِدتُ بِبَعثِ مُحَمَّدٍ عَبدِهِ وَ رَسولِهِ صَفیِّهِ وَ حَبیبِهِ وَ خَلیلِهِ، بَعَثَهُ فی خَیرِ عَصرٍ، وَ حینَفَترَةٍ، وَ کُفرٍ، رَحمَةً لِعَبیدِهِ، وَ مِنَّةً لِمَزیدِهِ، خَتَمَ بِهِ نُبُوَّتَهُ، وَ قَوّی بِهِ حُجَّتَهُ، فَوَعَظَ، وَ نَصَحَ، وَ بَلَّغَ، وَ کَدَحَ، رَؤفٌ بِکُلِّ مُؤمِنٍ،رَحیمٌ،ولیٌّ، سَخیٌّ، ذَکیٌّ، رَضیٌّ، عَلَیهِ رَحمَةٌ، وَ تَسلیمٌ، وَ بَرَکَةٌ، وَ تَعظیمٌ، وَ تَکریمٌ مِن رَبٍّ غَفورٍ رَحیمٍ، قَریبٍ مُجیبٍ، وَصیَّتُکُم مَعشَرَ مَن حَضَرَنی، بِتَقوی رَبِّکُم، وَ
ذَکَّرتُکُم بِسُنَّةِ نَبیِّکُم، فَعَلَیکُم بِرَهبَةٍ تُسَکِّنُ قُلوبَکُم، وَ خَشیَةٍ تَذری دُموعَکُم، وَ تَقیَّةٍ تُنجیکُم یَومَ یُذهِلُکُم، وَ تُبلیکُم یَومَ یَفوزُ فیهِ مَن ثَقُلَ وَزنَ حَسَنَتِهِ، وَ خَفَّ وَزنَ سَیِّئَتِهِ، وَ لتَکُن مَسئَلَتُکُم مَسئَلَةَ ذُلٍّ، وَ خُضوعٍ، وَ شُکرٍ، وَ خُشوعٍ، وَ تَوبَةٍ، وَ نَزوعٍ، وَ نَدَمٍ وَ رُجوعٍ، وَ لیَغتَنِم کُلُّ مُغتَنَمٍ مِنکُم، صِحَّتَهُ قَبلَ سُقمِهِ، وَ شَیبَتَهُ قَبلَ هِرَمِهِ، وَ سِعَتَهُ قَبلَ عَدَمِهِ، وَ خَلوَتَهُ قَبلَ شُغلِهِ، وَ حَضَرَهُ قَبلَ سَفَرِهِ، قَبلَ هُوَ یَکبُرُ، وَ یَهرَمُ، وَیَمرَضُ، وَ یَسقَمُ، وَ یُمِلُّهُ طَبیبُهُ، وَ یُعرِضُ عَنهُ
جَیِبُهُ، وَ یَتَغَیَّرَ عَقلُهُ، وَ لیَقطِعُ عُمرُهُ، ثُمَّ قیلَ هُوَ مَوَعوکَ، وَ جِسمُهُ مَنهوکٌ، قَد جَدَّ فی نَزعٍ شَدیدٍ، وَ حَضَرَهُ کُلُّ قریبٍ وَ بَعیدٍ، فَشَخَصَ بِبَصَرِهِ، وَ طَمَحَ بِنَظَرِهِ، وَ رَشَحَ جَبینُهُ، وَ سَکَنَ حَنینُهُ، وَ جُذِبَت نَفسُهُ، وَ نُکِبَت عِرسُهُ، وَ حُفِرَ رَمسُهُ، وَ یُتِمَّ مِنهُ وُلدُهُ، وَ تَفَرَقَ عَنهُ عَدَدُهُ، وَ قُسِّمَ جَمعُهُ، وَ ذَهَبَ بَصَرُهُ وَ سَمعُهُ، وَ کُفِّنَ، وَ مُدِّدَ، وَ وُجِّهَ، وَ جُرِّدَ، وَ غُسِّلَ، وَ عُرِیَ، وَ نُشِفَ، وَ سُجِیَ، وَ بُسِطَ لَهُ، وَ نُشِرَ عَلَیهِ کَفَنُهُ، وَ شُدَّ مِنهُ ذَقَنُهُ، وَ قُمِّصَ، وَ عُمِّمَ، وَ لُفَّ، وَ وُدِعَّ،
وَ سُلِّمَ، وَ حُمَلِ فَوقَ سَریرٍ، وَ صُلِّیَ عَلَیهِ بِتَکبیرٍ، وَ نُقِلَ مِن دورٍ مُزَخرَفَةٍ، وَ قُصورٍ مُشَیَّدَةٍ، وَ حَجُرٍ مُنَضَّدَةٍ، فَجُعِلَ فی ضَریحٍ مَلحودَةٍ، ضَیِّقٍ مَرصوصٍ بِلبنٍ، مَنضودٍ، مُسَقَّفٍ بِجُلمودٍ، وَ هیلَ عَلیهِ حَفَرُهُ، وَ حُثِیَ عَلیهِ مَدَرُهُ، فَتَحَقَّقَ حَذَرُهُ، وَ نُسِیَ خَبَرُهُ وَ رَجَعَ عَنهُ وَلیُّهُ، وَ نَدیمُهُ، وَ نَسیبُهُ، وَ تَبَدَّلَ بِهِ قرینُهُ وَ حَبیبُهُ، فَهُوَ حَشوُ قَبرٍ، وَ رَهینُ قَفرٍ، یَسعی فی جِسمِهِ دودُ قَبرِهِ وَ یَسیلُ صَدیدُهُ مِن مِنخَرِهِ، یُسحَقُ ثَوبُهُ وَ لَحمُهُ، وَ یُنشَفُ دَمُهُ، وَ یُدَقُّ عَظمُهُ، حَتّی یَومَ حَشرِهِ، فَیُنشَرُ مِن قَبرِهِ، وَ یُنفَخُ فِی صّورِ، وَ یُدعی لِحَشرٍ وَ نُشورٍ، فَثَمَّ بُعثِرَت قُبورٌ، وَ حُصِّلَت صُدورٌ، وَ جیء بِکُلِّ نَبیٍّ، وَ صِدّیقٍ، وَ شَهیدٍ، وَ مِنطیقٍ، وَ
تَوَلّی لِفَصلِ حُکمِهِ رَبٌّ قدیرٌ، بِعَبیدِهِ خَبیرٌ وَ بَصیرٌ، فَکَم مِن زَفرَةٍ تُضنیهِ، وَ حَسرَةٍ تُنضیهِ، فی مَوقِفٍ مَهولٍ عَظیمٍ، وَ مَشهَدٍ جَلیلٍ جَسیمٍ، بَینَ یَدَی مَلِکٍ کَریمٍ، بِکُلِّ صَغیرَةٍ وَ کَبیرَةٍ عَلیمٍٍ، حینَئِذٍ یُلجِمُهُ عَرَقُهُ، وَ یَحفِزُهُ قَلَقُهُ، عَبرَتُهُ غَیرُ مَرحومَةٍ، وَ صَرخَتُهُ غَیرُ مَسموعَةٍ، وَ حُجَّتُهُ غَیرُ مَقبولَةٍ، وَ تَؤلُ صَحیفَتُهُ، وَ تُبَیَّنُ جَریرَتُهُ، وَ نَطَقَ کُلُّ عُضوٍ مِنهُ بِسوءِ عَمَلِهِ وَ شَهِدَ عَینُهُ بِنَظَرِهِ وَ یَدُهُ بِبَطشِهِ وَ رِجلُهُ بِخَطوِهِ وَ جِلدُهُ بِمَسِّهِ وَ فَرجُهُ بِلَمسِهِ وَ یُهَدِّدَهُ مُنکَرٌ وَ نَکیرٌ وَ کَشَفَ عَنهُ بَصیرٌ فَسُلسِلَ جیدُهُ وَ غُلَّت یَدُهُ وَ سیقَ یُسحَبُ وَحدَهُ فَوَرَدَ جَهَنَّمَ بِکَربٍ شَدیدٍ وَ ظَلَّ یُعَذَّبُ فی جَحیمٍ وَ یُسقی شَربَةٌ مِن حَمیمٍ تَشوی وَجهَهُ وَ تَسلخُ جَلدَهُ یَضرِبُهُ زَبینَتُهُ بِمَقمَعٍ مِن حدیدٍ یَعودُ جِلدُهُ بَعدَ نَضجِهِ بِجلدٍ جدیدٍ یَستَغیثُ فَیُعرِضُ عَنهُ خَزَنَةُ جَهَنَّمُ وَ یَستَصرخُ فَیَلبَثُ حُقبَهُ بِنَدَمٍ نَعوذُ بِرَبٍّ قَدیرٍ مِن شَرِّ کُلِّ مَصیرٍ وَ نَسئَلُهُ عَفوَ مَن رَضیَ عَنهُ وَ مَغفِرَةَ مَن قَبِلَ مِنهُ فَهُوَ
وَلیُّ مَسئَلَتی وَ مُنحُجِ طَلِبَتی فَمَن زُحزِحَ عَن تَعذیبِ رَبِّهِ سَکَنَ فی جَنَّتِهِ بِقُربِهِ وَ خُلِّدَ فی قُصورِ مُشَیَّدةٍ وَ مُکِّنَ مِن حورٍ عینٍ وَ حَفَدَةٍ وَ طیفَ عَلَیهِ بِکُئوسٍ وَ سَکَنَ حَظیرَةَ فِردَوسٍ، وَ تَقَلَّبَ فی نَعیمٍ، وَ سُقِیَ مِن تَسنیمٍ وَ شَرِبَ مِن عَینٍ سَلسَبیلٍ، مَمزوجَةٍ بِزَنجَبیلٍ مَختومَةً بِمِسکٍ عَبیرٍ مُستَدیمٍ لِلحُبورٍ مُستَشعِرٍ لِلسّرورِ یَشرَبُ مِن خُمورٍ فی رَوضٍ مُشرِقٍ مُغدِقٍ لَیسَ یَصدَعُ مَن شَرِبَهُ وَ لَیسَ یَنزیفُ هذِهِ مَنزِلَةُ مَن خَشِیَ رَبَّهُ وَ حَذَّر نَفسَهُ وَ تِلکَ عُقوبَةُ مَن عَصی مُنشِئَهُ وَ سَوَّلَت لَهُ نَفسُهُ مَعصیَةَ مُبدیهِ ذلِکَ قَولٌ فَصلٌ وَ حُکمٌ عَدلٌ خَیرُ قَصَصٍ قَصَّ وَ وَعظٍ بِهِ نَصَّ تَنزیلٌ مِن حَکیمٍ حَمیدٍ
نَزَلَ بِهِ روحُ قُدُسٍ مُبینٍ عَلی نَبیٍّ مُهتَدٍ مَکینٍ صَلَّت عَلَیهِ رُسُلٌ سَفَرَةٌ مُکَرَّمونَ بَرَرَةٌ عُذتُ بِرَبٍ رحیمٍ مِن شَرِّ کُلِّ رَجیمٍ فَلیَتَضَرَّع مُتَضَرِّعُکُم وَ لیَبتَهِل مُبتَهِلُکُم فَنَستَغفِرُ رَبَّ کُلِّ مَربوبِ لی وَ لَکُم.

ترجمه ي متن خطبه

«ستایش می کنم کسی را که منّتش عظیم است و نعمتش فراوان؛ و رحمتش (بر غضبش) پیشی
گرفته است. سخن (و حکم) اوتمامیّت یافته (و قطعی است)؛ خواست او نافذ و برهانش رسا و حکمش بر عدالت است.
ستایش می کنم، به سان سپاس آن که معترف به ربوبیّتش و پر خضوع دربندگی اوست. و از گناه خویش (بریده و) کنده شده و به توحید او اقرار می نماید. و از وعید (و بیم) عذابش (به خود او) پناه می برد. و از درگاه پروردگارش امیدوار آمرزشی است که او را نجات بخشد، در روزی که (انسان را به گرفتاری خویش مشغول و) از بستگان و فرزندانش
غافل می سازد.

از او یاری و هدایت می جوییم و به او ایمان داریم و بر او توکّل می کنیم. از ضمیری با اخلاص و یقین، برای او (به توحید) گواهی می دهم و او را به یکتایی می شناسم یکتا شناسی فردی مؤمن و استوار (در یقین). و او را یگانه می شمارم، یگانه دانستن بنده ای خاضع. نه در پادشاهی خود شریکی دارد و نه درآفرینشش یاوری. برتر از آن است
که مشاور و وزیری داشته باشد و منزّه است از داشتن همانند و نظیری. (بر کردارها آگاهی یافت و پوشیده داشت. و از نهان امور مطّلع گردید و بدان آگاه است و اقتدار و چیرگی دارد. نافرمانی گشت و آمرزید، طاعت و بندگی اش نمودند و او شکرگزاری نمودفرمان روایی کرد و عدالت گسترد؛ و برتر از شائبه ی هر نقص و عیبی است و (آنچه
شایسته ی هر چیزی بود، به او) عطا فرمود. همیشه بوده و هست و هیچ گاه زوال نمی یابد. و چیزی همانندش نیست. و او پیش از هر چیزی است و پس از هر چیزی. پروردگاری است که به عزّتش یگانه و به قدرت خویش پادشاه (و مقتدر). و به برتری شأنش پاک (و منزّه) است. و به علوّ مقامش (به حق) خود را بزرگ می شمارد. دیده ای او را نمی بیند
و نگرشی (در معرفت) بر او احاطه پیدا نمی کند. قوی و مقتدر و بینا و شنوا و برتر و حکیم و رؤوف و مهربان و عزّتمند و داناست. هر آن که به توصیف او برآید، در وصفش حیران ماند. (به آفریدگان) نزدیک است و (در رفعت مقام، از آنان) دور است. (به علوّ شأنش از آنان) دور است و (به آنان) نزدیک است، و دعای کسی را که او را بخواند، اجابت می کند. و به بنده اش روزی می دهد و بدو عطا می فرماید. دارای لطفی است پنهان و قهری قوی و رحمتی گسترده و کیفری دردناک. رحمتش بهشتی پهناور و زیبباست و کیفرش جهنمی در بسته و هلاکت بار.

و گواهی می دهم به بعثت محمّد صلّی الله علیه و آله، بنده و فرستاده و برگزیده و حبیب و خلیلش که او را –در بهترین (و ضروری ترین) برهه و در دوران گسیختگی (وحی) و کفر- به عنوان رحمتی برای بندگان خود و نعمتی برجسته از نعمتهای فراوان خویش مبعوث فرمود. خداوند کار (برانگیختن پیامبران به) پیامبری (از جانب) خود را به وسیله او به پایان رسانید و برهان خویش را با وی قوّت بخشید و آن بزرگوار نیز موعظه فرمود و خیرخواهی نمود و به سختی کوشید، نسبت به هر مؤمنی رؤوف و مهربان بود. سروری بخشنده و پاک گهر و راضی (به قضا و حکم حق) بود. رحمت و سلام و برکت و تعظیم و تکریمی (ویژه و فراوان) از سوی پروردگاری آمرزنده و مهربان و نزدیک و اجابت کننده، بر او باد.

ای گروهی که نزدم حاضرید؛ شما را به تقوای پروردگارتان سفارش می کنم و به شیوه پیامبرتان یادآوری می نمایم. پس بر شما باد به ترسی که در دلهایتان جای گیرد و هراسی که اشکتان را جاری کند و تقوایی که نجاتتان بخشد، در روزی که هر که وزن نیکی اش سنگین و وزن کار بدش سبک باشد، رستگار شود. درخواست شما (از پروردگارتان)
درخواستی توأم با ذلّت و افتادگی و شکرگزاری و فروتنی و توبه و کنده شدن (از گناه)
و پشیمانی و بازگشت (به طاعت) باشد.

هر کدامتان که غنیمت شمار (فرصت) است، عافیتش را پیش از بیماری و پیری اش را پیش از تهی دستی و فراغتش را پیش از (گرفتاری و) مشغولیت و زمان حضورش را پیش از کوچ، غنیمت بشمارد. پیش از آن که پیر شود و گرفتار بیماری و ناخوشی گردد و (به حالی افتد که) طبیبش از او ملول شود و (نزدیکترین) دوستش نیز از او روی گرداند و عقلش تباه
گردد و رشته عمرش بگسلد. آن گاه گفته شود که فلانی به سختی بیمار است و تنش به شدّت نحیف شده و در بستر احتضاری سخت افتاده است. و هر خویش و بیگانه ای (به عیادت و وداع) به بالینش آمده است. پس دیده اش را با خیرگی به بالا افکنده، نگاهش را بدان سو دوخته، پیشانی اش عرق کرده، ناله های دردآلودش آرام شده و جانش گرفته شد.

(در چنین حالی می بینی که ( تیره بختی به همسرش روی آورده، گورش را کندند و فرزندانش
بی سرپرست ماندند و نفراتش از دور او پراکنده شدند و آنچه جمع آوری کرده بود، تقسیم شده و بینایی و شنوایی اش از بین رفته است. (هم اکنون می بینی) رویش پوشانده، دست و پایش کشیده، رو به قبله اش کشیده اند و برهنه اش نموده، غسلش داده اند؛ (از هر جامه و پیرایه ای) عاری اش داشته، خشکش نموده اند و پارچه ای بر او افکنده و بر او
کشیده اند و آماده اش نموده، (قطعه دیگر) کفنش را نیز بر او افکنده اند، (به گونه ای که) از آن کفن چانه اش را بسته، پیراهن وعمامه هم برایش قرار داده، در لفافش پیچیده اند و (نزدیکان) با او وداع نموده، بدرودش گفتند. (اینک می نگری) بر تابوتش حمل نمودند و با تکبیر بر او نماز گزارند و از خانه های پر زرق و برق و قصرهای مجلّل، با اتاقهای منظّم و پی در پی، منتقل شده است. در گوری که برایش کنده اند، گذاشته شد. گوری که تنگ است و با خشتهای محکم چیده شده و سقفش با تخته سنگهایی پوشیده شده است و خاک قبرش را بر او ریخته، کلوخ بر او پاشیدند. پس آنچه که از آن
هراسان بود، واقع شد و خبرش به فراموشی سپرده شد و (کسانی که) یار و همنشین و خویشاوند و دوست (او بودند)، از وی برگشتند و تنهایش گذاشتند و همدم و رفیق و یار و ندیمش، کسانی دیگر به جای او برگزیدند.

(اکنون(درون قبری قرار گرفته و به مکان تنها و خلوتی سپرده شده. کرمهای قبر در
بدنش می دوند و خون و چرک از بینی اش روان است و جامه و بدنش فرسوده می شوند، خونش می خشکد و استخوانش فرسوده می شود. (و بدین گونه است) تا روز حشر او؛ که از قبرش برانگیخته شود و در صور دمیده شود و برای حشر و نشر فرایش خوانند. پس آنجاست که قبور، زیر و رو می گردند و آنچه در سینه هاست، بیرون کشیده (و هویدا) می شوند و هر پیامبر و صدیق و شهید سخنوری (که مجاز به تکلّم است)، آورده می شوند. داوری قاطع آن
روز را پروردگاری به عهده دارد که مقتدر بر بندگانش وآگاه و بینا (به حالشان) است.
پس بسا ناله هایی که او را رنجور و زمین گیر و حسرتی که فرسوده و نحیفش می گرداند
در جایگاهی هولناک و عظیم و مجتمعی بزرگ و وسیع، در مقابل پادشاهی بزرگوار که به هر کار کوچک و بزرگی داناست. در آن هنگام عرقش تا به دهان می رسد و اضطراب و ناراحتی اش، آرامش او را می رباید. اشکش مایه ترحّم بر وی نمی شود و ناله اش شنیده (و بدان توجّه) نمی گردد. و دلیل (و عذر) او پذیرفته نخواهد بود. نامه عملش به سویش باز می
گردد (و به وی سپرده می شود) و بدی کردارش (بر او و دیگران) بیان می شود. هر عضوی از او به بدی کارش گواهی می دهد. چشمش به نگاه او (به حرام) و دستش به سخت گیری (نامورد) او و پایش به گام برداشتن (به سوی حرام)، پوستش به لمس (نامشروع) و شرمگاهش به تماس (به حرام) گواهی می دهند. فرشتگان نکیر و منکر او را (به عذاب
وحشتناک) تهدید می کنند و (خداوند) بینا از کارش پرده بر می دارد. پس زنجیر در گردنش افکنده، دستش با غل بسته می شود و کشان کشان و در تنهایی رانده می شود. و در آتش دوزخ عذاب می گردد. و شربتی از آب داغ به وی نوشانیده می شود که چهره اش پخته و پوستش را می کند. فرشته مأمور (عذاب او) به سوی آتش می راندش، او را با گرزی آهنین
می زند، (پیوسته) پوستش پس از پخته شدن، به پوستی جدید بر می گردد (و تبدیل می شود). و فریاد استمداد برمی آورد، ولی مأموران جهنم از او روی بر می گردانند. و فریاد سر می دهد و با ندامت دوران طولانی اش را در جهنم می ماند.

به پروردگار توانا پناه می بریم از شرّ هر سرانجام (نا خجسته ای) و از او عفو می طلبیم به سان عفو کسانی که از آنان راضی گردید و آمرزش می جوییم همانند کسانی که (ایمان و طاعتشان را) از آنان پذیرفت. زیرا تنها اوست که کفیل خواهش و تقاضای من است.

پس هر که از عذاب پروردگارش دور گردانده شود، به قرب حضرتش در بهشت سکنا گزیند و در قصرهایی مزیّن جاودانه ماند و از حوریان زیبا و سیه چشم و خادمان (بهشتی) بهره مند می گردد. و جامهایی (مملو از خوراکی و نوشیدنی) پیرامونش می گردانند و در جایگاه منیع و ممتاز بهشت مسکن یابد و در نعمتهای سرشار به سر برد و از تسنیم (و از نوشیدنی های بهشت) بدو نوشانیده می شود و از چشمه، سلسبیل آمیخته به زنجبیل، می نوشد که با مشک و عبیری سربسته شده که پیوسته نشاط آفرین و سرور انگیز است. از نوشیدنی هایی (پاکیزه) در باغی روشن، (با درختانی) پربار می نوشد که هر کس از آن بنوشد، نه دچار سردرد می شود و نه مست و مدهوش می گردد. این جایگاه کسی است که از پروردگارش بترسد و از نفس خویش بر حذر باشد و آن (نیز) کیفر کسی است که معصیت پروردگارش نماید و نفس (شیطانی) او، نافرمانی آفریدگارش را برایش تزیین نماید.

این کلامی است قاطع و انکارناپذیر و حکمی بر پایه عدل. بهترین سخنی است که (از خدا و رسول) برگرفته شده و برترین پندی است که (درقرآن) بدان تصریح شده است. از سوی پروردگار ستوده نازل شده است و روح القدس (برتر از تمامی فرشتگان و دارای پاکی) ممتاز، آن را بر پیامبری هدایت یافته و بلند منزلت فرود آورده است. درود فرستادگان
بزرگوار و گرامی داشتگان شایسته (الهی) بر او باد. پناه می برم به پروردگار مهربان از شرّ هر (شیطان) رانده شده. پس باید هریک از شما (به درگاه خداوند) تذلّل نماید و (به آستانش) دعا و زاری کند تا از پروردگار هر آفریده ای، آمرزش بطلبیم برای خودم و شما.»
-------------------------------------
-------------------
خطبه بدون نقطه از حضرت علی علیه السلام

این خطبه ها درعین برخورداری از نظم و زیبایی در متن از معانی و معارف والا برخوردار است

خطبه بدون نقطه حضرت علي عليه السلام با ترجمه
امير مؤمنان على عليه السلام خطبه بدون نقطه را نيز،پس از مذاکره اصحاب در اين
باره،بدون درنگ به ايراد آن پرداخته و فرمودند!

«الحمد لله اهل الحمد و ماواه،و له اوکد الحمد و احلاه،و اسعد الحمد و
اسراه،و اطهرالحمد و اسماه،و اکرم الحمد و اولاه.

الواحد الاحد الصمد لا والد له و لا ولد.سلط الملوک و اعداها و اهلک العداة و ادحاها،و اوصل المکارم و اسراها،و سمک السماء و علاها،و سطح المهاد و طحاها،و اعطاکم ماءها و مرعاها،و احکم عدد الامم و احصاها،و عدل الاعلام و ارساها.

الا له الاول لا معادل له،و لا راد لحکمه لا اله الا هو الملک السلام المصور العلام الحاکم الودود،المطهر الطاهر،المحمود امره المعمور حرمه المامول کرمه

علمکم کلامه و اراکم اعلامه،و حصل لکم احکامه،و حلل حلاله و حرم حرامه،و حمل محمدا الرسالة،و رسوله المکرم المسود المسدد الطهر المطهر،اسعد الله الامة،لعلو محله،و سمو سؤدده و سداد امره و کمال مراده.

اطهر ولد آدم مولودا،و اسطعهم سعودا،و اطولهم عمودا،و ارواهم عودا،و اصحهم عهودا،و اکرمهم مردا و کهولا.صلاة الله له و لآله الاطهار،مسلمة مکررة معدودة و لآل ودهم الکرام،محصلة مرددة مادام للسماء امر مرسوم و حد معلوم.

ارسله رحمة لکم،و طهارة لاعمالکم،و هدوء دارکم،و دحور عارکم،و صلاح احوالکم،و طاعة لله و رسله،و عصمة لکم و رحمة.

اسمعوا له،و راعوا امره،و حللوا ما حلل،و حرموا ما حرم،و اعمدوا رحمکم الله لدوام العمل،و ادحروا الحرص و اعدموا الکسل،و ادروا السلامة و حراسة الملک و روعها،و هلع الصدور و حلول کلها و همها
هلک و الله اهل الاصرار،و ما ولد والد للاسرار،کم مؤمل امل ما اهلکه،و کم مال و سلاح اعد صار للاعداء عده و عمده.

اللهم لک الحمد و دوامه،و الملک و کماله،لا اله الا هو،وسع کل حلم حلمه،و سدد کل حکم حکمه،و حدر کل علم علمه.

عصمتکم و لواکم و دوام السلامة اولاکم،و للطاعة سددکم،و للاسلام هداکم،و رحمکم و سمع دعائکم و طهر اعمالکم و اصلح احوالکم

و اساله لکم دوام السلامة،:و کمال السعادة،و الآلاء الدارة،و الاحوال السارة،و
الحمد لله وحده.» (۱)

اين خطبه نيز از مراتب علمى و فکرى مولاى متقيان حکايت دارد،که بدون تامل،پس از صحبت اصحاب به ايراد آن پرداخته،و در مورد توحيد و نبوت و صفات الهى،و سنت و سيره رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‏باشد،و جامعه اسلامى را به تبعيت از آن حضرت و خود سازى دعوت مى‏فرمايند.

ترجمه خطبه:

ستایش مخصوص خدایی است که سزاوار ستایش و مآل آن است. از آنِ اوست رساترین ستایش و شیرین ترین آن و سعادت بخش ترین ستایش و سخاوت بار ترین و شریف ترین آن و پاک ترین ستایش و بلند ترین آن و ممتاز ترین ستایش و سزاوارترین آن.

یگانه و یکتای بی نیازی که همه نیازمندان و گرفتاران آهنگ او نمایند. نه پدری دارد و نه فرزندی. شاهان را به حکمت و آزمون مسلّط ساخت وبه تاختن واداشت.

و ستمکاران و متجاوزان راهلاکت نمود و کنارشان افکند. و سجایای بلند را به خلایق رسانید و شرافت بخشید. و آسمان را بالا برد و بلند گردانید. بستر زمین را گشود و گسترش داد و محکم نمود و گسترده ساخت. آن را امتداد داد و هموار کرد و برای زندگی آماده و مهیّا فرمود. آب و مرتعش را به شما ارزانی داشت. تعداد اقوام را برای زندگی آماده و مهیّا فرمود. آب و مرتعش را به شما ارزانی داشت. تعداد اقوام را برای زندگی در آن به درستی. و حکمت مقرّر فرمود و بر شماریکایک آنان احاطه یافت. و نشانه های بلند هدایت مقرّر فرمود و آنها را بر افراشته و استوار ساخت.

معبود نخستین که نه او را هم طرازی است و نه حکمش را مانعی. خدایی نیست جز او، که پادشاه است و مایۀ سلامت، صورتگر است و دانا، فرمانروا و مهربان، پاک و بی آلایش فرمانش ستوده است و حریم کویش آباد به توجّه پرستندگان و نیازمندان است و سخایش مورد امید.

کلامش را به شما آموخت و نشانه هایش را به شما نمایاند. و احکامش را برایتان دست یافتنی نمود. آنچه روا بود حلال و آنچه در خور ممنوعیت بود، حرام شمرد.

بار رسالت را بر دوش محمّدصلّی الله علیه و آله افکند. همان رسول گرامی که بدو سروری و درستی در گفتار و کردار و رفتار ارزانی شده، پاک و پیراسته است.

خداوند این امّت را به خاطر برتریِ مقام و بلندیِ شرف و استواری دین او و کامل بودنِ آرمانش سعادت بخشید. او بی آلایش ترین فردِ از آدمیان در هنگامه ولادت و فروزنده ترین ستاره یمن و سعادت است. او بلند پایه ترین آنان در نیاکان است و
زیباترین آنها در نسل و شاخسار. و درست پیمان ترین و کریم ترین آنان است در نوجوانی و بزرگسالی.

درود خداوند از آن او و خاندان پاکش باد، درودی خالص و پی در پی و مکرّر برای آنان و برای دوست داران بزرگوارشان، درودی ماندگار و پیوسته، برای همیشه تا وقتی که برای آسمان حکمی مرقوم است و نقشی مقرّر.

او فرستاد تا برایتان رحمتی باشد و مایه پاکیزگی اعمالتان و آرامش سرای زندگی شما و بر طرف شدن نقاط ننگ و شرم آور کارتان. و تا مایه صلاح حالتان باشد و اطاعت شما از خدا و رسولانش و موجب حفظ شما و رحمتی بس بزرگ و فراگیر

از او فرمان برید و بر دستورش مواظبت ورزید. آنچه را حلال دانست، حلال و هر چه را حرام داشت حرام بشمارید. خدایتان رحمت کند؛ آهنگ کوششی پیوسته نمایید و آزمندی را از خود برانید و تنبلی را وا نهید. رسم سلامت و حفظ حاکمیّت و بالندگی آن را و آنچه
را که موجب دغدغه سینه ها و تشویش دلها و روی کردِ درماندگی و پریشانی به سوی به آنهاست.

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 5 آبان 1392برچسب:, :: 16:0 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

شهادت یا وفات حضرت زهرا(س)

شهادت یاوفات حضرت زهرا(س)

واژه شهادت:

در ابتدا برسی مي کنيم واژه شهادت را تا به يکي از هزاران فضيلت از درياي فضايل بي بي دوعالم فاطمه زهرا سلام الله عليها که همان شهادت ايشان است بپردازيم.

در عرف عام، يعني عرف عموم مردم جهان اعم از مسلمان و غير مسلمان، و در عرف خاص مسلمانان، برخي كلمات و واژه ها از نوعي عظمت و احترام و احيانا قداست برخوردارند.

كلمات: «عالم، فيلسوف، مخترع، قهرمان، مصلح، مجتهد، استاد، عابد، زاهد، مؤمن، مجاهد، صديق، آمر به معروف، ولي امر، امام، نبي و ... » از اين قبيل كلماتند كه بعضي در عرف عام و برخي در عرف خاص مسلمين و در زبان اسلام توأم با نوعي عظمت و احترام و قداست مي باشند.

بديهي است كه كلمه از آن جهت كه لفظ است قداستي ندارد، بلکه قداست را از معني خود كسب مي كند.

قداست برخي معاني و مفاهيم كه كم و بيش با تفاوتهايي در همه جوامع بشري وجود دارد، مربوط مي شود به جنبه هاي خاصي از روانشناسي جامعه ها در زمينه ارزشيابيها در امور غير مادي، كه خود بحث فلسفي و انساني عميقي است.

در اسلام واژه اي است كه قداست خاصي دارد، اگر كسي با مفاهيم اسلامي آشنا باشد و در عرف خاص اسلامي اين كلمه را تلقي كند احساس مي كند كه هاله اي از نور اين كلمه را فرا گرفته است و آن، كلمه «شهيد» است. اين كلمه در همه عرفها توأم با قداست و عظمت است، چيزي كه هست معيارها و ملاك ها متفاوت است. ما فعلا به مفهوم غير اسلامي آن كاري نداريم.

از نظر اسلام، هر كس به مقام و درجه «شهادت» نائل آيد كه اسلام با معيارهاي خاص خودش او را شهيد بشناسد، يعني واقعا در راه هدف‌هاي عالي اسلامي، به انگيزه برقراري ارزش‌هاي واقعي بشري كشته بشود به يكي از عاليترين و معنويترين درجات و مراتبي كه يك انسان ممكن است در سير صعودي خود نائل شود نائل مي گردد.

از نوع تعبير و برداشت قرآن درباره شهدا و از تعبيراتي كه در احاديث و روايات اسلامي در اين زمينه وارد شده است مي توان منطق اسلام را شناخت و علت قداست يافتن اين كلمه را در عرف مسلمانان دريافت.

شهيد و شهادت در لغت به معناي شهود يا حضور است و شاهد و شهيد يعني حاضر و جمع آن شهدا است. (لسان العرب به نقل از بهاءالدين خرمشاهي، دانش نامه قرآن، ج 2، ص 1339، کلمه شهيد و شهادت) در مجمع البحرين آمده است: شهادت يعني کشته شدن در راه خدا. وجه تسميه چنين قتلي به شهادت، بدين جهت است که ملائکه رحمت بدين صحنه حضور يابند و بر اين وجه، شهيد به معناي شهود است، يا بدين سبب که خدا و فرشتگانش به دخول شهيد به بهشت گواهي دهند و يا بدين لحاظ که شهيد به همراه انبيا در قيامت بر ديگر امم گواهي دهند و يا چون شهيد زنده و حاضر است، به موجب آيه: «احياء عند ربهم يرزقون؛ شهدا زنده اند و نزد پروردگارشان روزي داده مي شوند» (آل عمران، آيه 169) و يا به اين جهت که وي به شهادت حق قيام نمود تا کشته شد. (شيخ فخرالدين طريحي، مجمع البحرين، ج الربع الثاني، ص 553)

در تفسير نمونه نيز آمده است: اطلاق «شهيد» از ماده «شهود» بر آن ها يا به خاطر حضور رزمندگان اسلام در ميدان نبرد با دشمنان حق است، يا به خاطر اين که در لحظه شهادت، فرشتگان رحمت را مشاهده ميکنند، و يا به خاطر مشاهده نعمت هاي بزرگي است که براي آن ها آماده شده و يا به جهت حضورشان در پيشگاه خداوند است، آنچنانکه خداوند تبارک و تعالي در سوره آل عمران مي‌فرمايد: «هرگز گمان مبر آن ها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند، بلکه آن ها زنده اند و نزد پروردگارشان روزي داده مي شوند». (آيت الله مکارم شيرازي، تفسير نمونه، ج 21، ص 405)

درباره مقام شهيدان، روايات عجيبي در منابع اسلامي ديده ميشود که حکايت از عظمت فوق العاده ارزش کار شهيدان ميکند. در روايتي از رسول گرامي (ص) مي خوانيم: «در برابر هر نيکي، نيکي بهتري وجود دارد تا به شهادت در راه خدا رسد که برتر از آن چيزي متصور نيست». (بحارالانوار، ج 97، ص 15، چاپ بيروت)

در روايت ديگري از امام زين العابدين (ع) مي خوانيم: «هيچ قطره اي محبوب تر در پيشگاه خدا، از دو قطره نمي باشد:

«1 - قطره خوني که در راه او ريخته مي‌شود. 2 - قطره اشکي که در تاريکي شب از خوف خدا جاري مي‌گردد و فقط به اين قطره اشک، خدا اراده شده باشد».(همان، ج 97، ص 10، حديث 16)

حال اگر به اين فيض بزرگ افرادي نائل شوند که از مقام قرب الهي نيز برخوردارند اين خود فضيلت و منزلتي مي شود که مافوق ادراک و فهم آدمي خواهد شد.

شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) واقعيتي انكار ناپذير

بعد از اينکه به مقام و منزلت شهيد با استفاده از آيات و روايات پي برديم، به بررسي دلايل شهادت جضرت زهرا سلام (س) مي پردازيم، واقعيتي که منابع حديثي و تاريخ شيعه و سنّي بر آن گواه است. البته برخي به علت عدم آشنائي با حديث و تاريخ، در اين واقعيت ترديد نموده اند. از اينرو گوشه اي از شواهد اين مصيبت بزرگ را از منابع معتبر تقديم پويندگان حق و حقيقت مي نمائيم.

قال رسول اللَّه(ص): «... فتكون اوّل من يلحقني من اهل بيتي فتقدم علي محزونة مكروبة مغمومة مقتولة؛ (فاطمه) اولين كسي از اهل بيتم مي باشد كه به من ملحق مي گردد، پس بر من وارد مي شود، محزون، مكروب، مغموم، مقتول ... ». (فرائد السمطين ج 2، ص 34)

قال موسي بن جعفر (ع): «انَّ فاطمة (س) صدّيقة شهيدة». (اصول كافي ج 1، ص 381)

ماجراي شهادت حضرت زهرا (س) در منابع فراواني از اهل سنت آمده كه فقط به چند نمونه آن اشاره مي شود:

الف: ابو بكر عبداللَّه بن محمد بن ابي شيبه، شيخ و استاد بخاري، در كتاب المصنف، مي گويد: «آنگاه كه بعد از رسول خدا(ص) براي ابوبكر بيعت مي گرفتند. علي(ع) و زبير براي مشورت در اين امر نزد فاطمه(س) دختر پيامبر(ص) رفت و شد مي كردند. عمر بن خطاب با خبر گرديد و به نزد فاطمه(س) آمد و گفت: اي دختر رسول خدا(ص)! به خدا در نزد ما كسي از پدرت محبوبتر نيست و پس از او محبوبترين تويي!! وبه خدا قسم اين امر مرا مانع نمي شود كه اگر آنان نزد تو جمع شوند، دستور دهم كه خانه را با آنها به آتش كشند. اسلم گفت: چون عمر از نزد فاطمه(س) بيرون شد، علي (ع) و...به خانه بر گشتند. پس فاطمه(س) گفت: مي دانيد كه عمر نزد من آمد، و به خدا قسم ياد كرده اگر شما (بدون اينكه با ابوبكر بيعت كنيد) به خانه برگرديد خانه را با شما آتش مي زند؟ و به خدا قسم كه او به سوگندش عمل خواهد كرد». (كتاب المصنف، ج 7، ص 432، حديث 37045، كتاب الفتن)

ب: همين مضمون را سيوطي در مسند فاطمه، آورده است. (سيوطي، مسند فاطمه، ص 36)

ج: ابن عبدالبر، در الاستيعاب، نيز اين داستان را نقل كرده است. (ابن عبدالبر، الاستيعاب، ج 3، ص 975) و...

و سپس با مشعلي بر در خانه فاطمه آمد و در جواب فاطمه كه فرمود: آيا من نظاره گر باشم و تو خانه مرا آتش بزني؟ گفت: بلي. چنانكه بلاذري مي گويد: «ابوبكر به علي (ع) پيام فرستاد تا با وي بيعت كند امّا علي نپذيرفت. پس عمر با مشعلي آمد، فاطمه (س) ناگاه عمر را با مشعل در خانه اش يافت، پس فرمود: يابن الخطّاب ! آيا من نظاره گر باشم وحال آنكه تو در خانه ام را بر من به آتش مي كشي؟ ! عمر گفت: بلي!» (بلاذري، انساب الاشراف، ج 1، ص 586) و ابوالفداء نيز مي گويد: «سپس ابوبكر عمر بن خطاب را به سوي علي و آنانكه با او بودند فرستاد تا آنان را از خانه فاطمه(س) بيرون كند، وگفت: اگر از دستور تو سر باز زدند با آنان بجنگ. پس عمر مقداري آتش آورد تا خانه را آتش زند. پس فاطمه (س) بر سر راهش آمد و فرمود: كجا؟ اي پسر خطاب! آمده اي تا كاشانه ما را به آتش كشي؟! گفت: بلي. (ابوالفداء، تاريخ ابي الفداء ج 1 ص 156. دار المعرفة، بيروت).

هنگامي با مشعل آتش براي تسليت دختر پيامبر اكرم (ص) آمدند كه وي به «محسن» باردار بود و تهاجم به خانه موجب قتل محسن طفلي كه هنوز پا به دنيا ننهاده بود گرديد. (ر.ك: سير اعلام النبلاء، ج 15، ص 578).

روشن است زني كه در اثر تهديد به احراق بيت و آتش زدن خانه اش و سقط جنينش و... مريض گردد و مرض او در زمان كوتاهي منجر به فوت وي شود، اين فوت شرعاً و عرفاً و عقلاً قتل و شهادت محسوب مي گردد، و به عامل جنايت مستند مي باشد، و نيازي به دليل ديگري ندارد. از اينرو است كه ائمه معصومين و اهل بيت رسول خدا (ص) مادر خود را شهيده مي خواندند. چنانكه حضرت موسي بن جعفر (ع) فرمود: «إنّ فاطمة(س) صديقة شهيدة» (اصول كافي، ج 1، ص 381، ح 2).

با آنچه گفته شد جاي ترديدي باقي نمي ماند، و شهادت دختر پيامبر (ص) براي هيچ شيعه و سني منصف و غيرمتعصبي قابل انكار نيست. و به اين ترتيب پرسش هاي فراواني را پيش روي تاريخ قرار مي گيرد كه از آن جمله است: چرا خورشيد عُمْر فاطمه (س) به آن زودي غروب كرد؟ آيا به مرگ طبيعي بود؟ آيا تهديد به آتش كشيدن خانه در آن تأثير نداشت؟ آتش زدن در خانه چطور؟ در به پهلو زدن چطور؟ سقط جنين و بيماري پس از آن باعث شهادت نبود؟ اگر اينها نبود، يا اينها موجب شهادت نبود، پس چرا: همانطور كه بخاري و مسلم مي گويند: فاطمه (س) تا آخر عمر از ابوبكر قهر بود؟ «فغضبت فاطمة بنت رسول اللَّه (ص) فهجرت ابابكر فلم تزل مهاجرته حتي توفّيت». (صحيح بخاري، ج 2، ص 504، كتاب الخمس، باب 837، ح 1265). «فوجدت فاطمة علي ابي بكر في ذلك فهجرته فلم تكلّمه حتّي توفّيت». (همان، ج 3، ص 252، كتاب المغازي، ب 155 غزوه خيبر، حديث 704. و صحيح مسلم، ج 4، ص 30، كتاب الجهاد و السير، باب 15، ح 52) چرا در بخاري آمده است: فاطمه (س) پنهان بخاك سپرده شد؟ «فلمّا توفّيت دفنها زوجها علي ليلاً ولم يؤذن بها أبابكر وصلّي عليها». (همان) چرا چنانكه بخاري نقل كرده: نيمه شب دفن گرديد؟ (همان) چرا قبر تنها يادگار پيامبر(ص) هنوز مخفي است؟ چرا پس از گذشت سال‌ها از اين ماجرا بخاري و مسلم آورده اند: علي (ع) ابوبكر و عمر را كاذب، آثم، غادر و خائن مي دانست؟ قال عمر لعلي و عباس: «فرأيتماه (ابابكر) كاذباً آثماً غادراً خائناً... فرأيتماني كاذباً آثماً غادراً خائناً... ». (صحيح مسلم، ج 4، ص 28، كتاب الجهاد و السير، باب 15 حكم الفئ، حديث 49)

شايد اگر پس از آنچه بر فاطمه(س) گذشت علي(ع) بپا مي خاست و با ضاربين و قاتلين فاطمه(س) درگير مي شد، امروز تحريف گران تاريخ مي گفتند علي براي گرفتن حكومت به نبرد پرداخت و در زد و خوردها و درگيري ها فاطمه كشته شد و علي (ع) قاتل فاطمه است، ديگر پاسخ سؤالات فوق چنين روشن نبود.

به هر حال شهادت بانوي دو عالم واقعيتي است که قابل انکار نمي باشد و مصيبتي است که تا روز قيامت رنج و محنت آن از دل عاشقان اهل بيت عصمت و طهارت بيرون نخواهد رفت.

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 5 آبان 1392برچسب:, :: 15:51 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

علي مع الحق والحق مع علي

يكى از رواياتى كه عصمت مطلق اميرمؤمنان عليه السلام و برترى بى‌چون و چراى آن حضرت را بر تمام اصحاب و بلكه بر تمام امت ثابت مى‌كند، روايت مشهور «علي مع الحق والحق مع علي» است.

چرا كه طبق اين روايت، اميرمؤمنان عليه السلام همواره با حق است و هرگز از حق جدا نخواهد شد و حق گرداگرد آن حضرت مى‌چرخد، هر جا كه على بن أبى طالب عليه السلام باشد. و اين همان عصمت مطلقى است كه شيعيان قائل هستند؛ زيرا معناى عصمت مطلق، چيزى غير از «همراهى هميشگى با حق و صواب، و عدم اشبتاه در گفتار و كردار» نيست و زمانى كه رسول خدا صلى الله عليه وآله شهادت دهد كه اميرمؤمنان در همه حالات و همواره با حق است و هيچگاه از حق جدا نمى‌شود، عصمت مطلق آن حضرت ثابت مى‌شود؛ زيرا كردار و گفتار انسان خطا كار، همواره با حق نيست و ممكن است گاهى بر خلاف حق باشد؛ چون امكان خطا و اشتباه براى افراد غير معصوم همواره وجود دارد.

مبغضان و منكران فضائل اهل البيت عليهم السلام وقتى با اين روايت و با چنين مضمونى رو برو شده‌اند، به شدت در برابر آن موضع گيرى كرده‌اند؛ از جمله ابن تيميه حرانى، همان كسى كه در انكار فضائل اهل البيت عليه السلام يد طولائى دارد، با چشمان بسته ادعا كرده كه اين روايت نه سند صحيح دارد و نه حتى سند ضعيف !!!

ما در اين مقاله به صورت مختصر أسناد اين روايت را در كتاب‌هاى اهل سنت بررسى خواهيم كرد تا صداقت گفتار امثال ابن تيميه بيش از پيش سنجيده شود.

طرح شبهه:

ابن تيميه در كتاب منهاج السنة مى‌نويسد:

الوجه السادس قولهم إنهم رووا جميعا أن رسول الله صلى الله عليه وسلم قال على مع الحق والحق معه يدور حيث دار ولن يفترقا حتى يردا على الحوض من أعظم الكلام كذبا وجهلا

فإن هذا الحديث لم يروه أحد عن النبي صلى الله عليه وسلم لا بإسناد صحيح ولا ضعيف فكيف يقال إنهم جميعا رووا هذا الحديث وهل يكون أكذب ممن يروى عن الصحابة والعلماء أنهم رووا حديثا والحديث لا يعرف عن واحد منهم أصلا بل هذا من أظهر الكذب ولو قيل رواه بعضهم وكان يمكن صحته لكان ممكنا فكيف وهو كذب قطعا على النبي (ص).

بخلاف إخباره أن أم أيمن في الجنة فهذا يمكن أنه قاله فإن أم أيمن امرأة صالحة من المهاجرات فإخباره أنها في الجنة لا ينكر بخلاف قوله عن رجل من أصحابه أنه مع الحق وأن الحق يدور معه حيثما دار لن يفترقا حتى يردا على الحوض فإنه كلام ينزه عنه رسول الله (ص)

أما أولا فلأن الحوض إنما يرده عليه أشخاص كما قال للأنصار..

وأيضا فالحق لا يدور مع شخص غير النبي صلى الله عليه وسلم ولو دار الحق مع على حيثما دار لوجب أن يكون معصوما كالنبي صلى الله عليه وسلم وهم من جهلهم يدعون ذلك ولكن من علم أنه لم يكن بأولى بالعصمة من أبي بكر وعمر وعثمان وغيرهم وليس فيهم من هو معصوم علم كذبهم.

وجه ششم: اين گفته آن‌ها (شيعيان) كه همگى روايت كرده‌اند كه رسول خدا (ص) فرموده: «على با حق است و حق با او است و همواره حق بر مدار على مى‌چرخد، و اين دو هرگز از همديگر جدا نمى‌شوند در كنار حوض (كوثر) بر من وارد شوند» از بزرگترين دروغ‌ها و نادانى است.

زيرا اين حديث را هيچ كس از رسول خدا (ص) نقل نكرد است،‌ نه با سند صحيح و نه با سند ضعيف؛ پس چگونه شيعيان ادعا مى‌كنند كه همگى اين روايت را نقل كرده‌اند.

دليل ديگر بر بطلان ادعاى شيعيان اين كه: حق بر مدار هيچ كسى جز رسول خدا (ص) نمى‌چرخد و اگر حق بر مدار على (عليه السلام) بچرخد، واجب است كه او همانند رسول خدا (ص) معصوم باشد. و اين از نادانى شيعيان است كه چنين چيزى را ادعا مى‌كنند؛ اما آن‌هايى كه دانا هستند مى‌دانند كه على (عليه السلام) سزاوارتر از ابوبكر، عمر، عثمان و ديگران در عصمت نيست و چون در ميان نامبردگان كسى معصوم نيست؛ پس دروغ بودن ادعاى شيعيان فهميده مى‌شود.

ابن تيميه الحراني الحنبلي، ابوالعباس أحمد عبد الحليم (متوفاى 728 هـ)، منهاج السنة النبوية، ج4، ص238ـ239، تحقيق: د. محمد رشاد سالم، ناشر: مؤسسة قرطبة، الطبعة: الأولى، 1406هـ.

نقد و بررسي

اين روايت با تعبير‌هاى گوناگون و با سند‌هاى معتبر در منابع اهل سنت نقل شده است كه ما هر كدام از آن‌ها را به صورت جداگانه آورده و أسناد آن را بررسى خواهيم كرد

روايت اول: «الحق مع ذا»

ابويعلى موصلى در مسند خودش، ابوبكر آجرى در الشريعة، ابن حجر عسقلانى در المطالب العالية، ابن عساكر دمشقى در تاريخ مدينه دمشق، سيوطى در جامع الأحاديث و متقى هندى در كنز العمال نوشته‌اند:

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبَّادٍ الْمَكِّيُّ، حَدَّثَنَا أَبُو سَعِيدٍ، عَنْ صَدَقَةَ بْنِ الرَّبِيعِ، عَنْ عُمَارَةَ بْنِ غَزِيَّةَ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي سَعِيدٍ، عَنْ أَبِيهِ قَالَ: كُنَّا عِنْدَ بَيْتِ النَّبِيِّ (ص) فِيْ نَفَرٍ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالأَنْصَارِ، فَخَرَجَ عَلَيْنَا فَقَالَ: «أَلا أُخْبِرُكُمْ بِخِيَارِكُمْ؟» قُلْنَا: بَلَى. قَالَ: «خِيَارُكُمُ الْمُوفُونَ الْمُطَيِّبُونَ، إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْخَفِيَّ التَّقِيَّ»

قَالَ: وَمَرَّ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ فَقَالَ: «الْحَقُّ مَعَ ذَا، الْحَقُّ مَعَ ذَا»

از ابو سعيد نقل شده است كه ما به همراه تعدادى از مهاجران و انصار در كنار خانه رسول خدا صلى الله عليه وآله بوديم كه آن حضرت خارج شد و گفت: آيا به شما خبر بدهم كه چه كسى بهترين شما است؟ گفتيم: بلى. فرمود: بهترين شما كسى است كه به عهد خود وفا كنند، از بوى خوش استفاده كنند، به راستى كه خداوند انسانى را كه در جاى مخفى نيز تقوا را رعايت مى‌كند دوست دارد.

ابو سعيد گفت: در همين زمان على بن أبى طالب از آن جا گذشت، پس رسول خدا صلى الله عليه وآله گفت: حق با او است، حق با او است.

أبو يعلي الموصلي التميمي، أحمد بن علي بن المثني (متوفاى307 هـ)، مسند أبي يعلي، ج2، ص318، ح1052، تحقيق: حسين سليم أسد، ناشر: دار المأمون للتراث - دمشق، الطبعة: الأولى، 1404 هـ – 1984م.

الآجري، أبي بكر محمد بن الحسين (متوفاى360هـ)، الشريعة، ج4، ص1759 و ص2092، ح1583، تحقيق الدكتور عبد الله بن عمر بن سليمان الدميجي، ناشر: دار الوطن - الرياض / السعودية، الطبعة: الثانية، 1420 هـ - 1999م.

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر ابوالفضل (متوفاى852هـ)، المطالب العالية بزوائد المسانيد الثمانية، ج16، ص147، ح3945، تحقيق: د. سعد بن ناصر بن عبد العزيز الشتري، ناشر: دار العاصمة/ دار الغيث، الطبعة: الأولى، السعودية - 1419هـ.

ابن عساكر الدمشقي الشافعي، أبي القاسم علي بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله (متوفاى571هـ)، تاريخ مدينة دمشق وذكر فضلها وتسمية من حلها من الأماثل، ج42، ص449، تحقيق: محب الدين أبي سعيد عمر بن غرامة العمري، ناشر: دار الفكر - بيروت - 1995.

السيوطي، جلال الدين أبو الفضل عبد الرحمن بن أبي بكر (متوفاى911هـ)، جامع الاحاديث (الجامع الصغير وزوائده والجامع الكبير)، ج4، ص258، طبق برنامه الجامع الكبير.

الهندي، علاء الدين علي المتقي بن حسام الدين (متوفاى975هـ)، كنز العمال في سنن الأقوال والأفعال، ج11، ص285، تحقيق: محمود عمر الدمياطي، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولى، 1419هـ - 1998م.

ابوبكر آجرى بعد از نقل اين روايت مى‌گويد:

ومناقب علي رضي الله عنه وفضائله أكثر من أن تحصى، ولقد أكرمه الله عز وجل بقتال الخوارج، وجعل سيفه فيهم وقتاله لهم سيف حق إلى أن تقوم الساعة...

بررسي سند روايت:

اين روايت از نظر سندى هيچ اشكالى در آن نيست؛ چنانچه ابن حجر هيثمى بعد از نقل اين روايت مى‌گويد:

ومر علي بن أبي طالب فقال: الحق مع ذا الحق مع ذا.

رواه أبو يعلى ورجاله ثقات.

... اين روايت را ابويعلى نقل كرده و راويان آن ثقه هستند.

الهيثمي، ابوالحسن علي بن أبي بكر (متوفاى 807 هـ)، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج7، ص235، ناشر: دار الريان للتراث/‏ دار الكتاب العربي - القاهرة، بيروت – 1407هـ.

هر چند كه همين تصريح هيثمى براى اثبات صحت سند روايت كفايت مى‌كند؛ اما در عين حال ما تك تك روات را بررسى خواهيم كرد:

مُحَمَّدُ بْنُ عَبَّادٍ الْمَكِّيُّ:

از روات بخارى، مسلم، ترمذى، ابن ماجه و نسائى؛ مزى در تهذيب الكمال در باره او مى‌نويسد:

قال عَبد الله بن أحمد بن حنبل: سَأَلتُ أبي عن محمد ابن عباد المكي، فقال لي: حديثه حديث أهل الصدق، وأرجو أن لا يكون به بأس. قال: وسمعته مرة أخرى ذكره فقال: يقع في قلبي أنه صدوق. وَقَال أبو زُرْعَة، عن يحيى بن مَعِين: لا بأس به. وذكره ابنُ حِبَّان في كتاب الثقات...

وروى له الجماعة سوى أبي داود.

عبد الله بن احمد بن حنبل گفت: از پدرم در باره او سؤال كردم، پس گفت: روايات او از نوع رواياتى است كه افراد راستگو نقل مى‌كنند، اميدوارم كه اشكالى در او نباشد. عبد الله گويد كه بار ديگر از پدرم شنيدم كه گفت: به دلم افتاده كه او بسيار راستگو است. ابوزرعه گفته: از يحيى بن معين نقل شده كه گفت: در او اشكالى نيست. ابن حبان نيز او را در زمره افراد ثقه در كتاب الثقاتش آورده.

تمام صحاح سته، غير از ابوداود از او روايت نقل كرده‌اند.

المزي، ابوالحجاج يوسف بن الزكي عبدالرحمن (متوفاى742هـ)، تهذيب الكمال، ج25، ص437، تحقيق: د. بشار عواد معروف، ناشر: مؤسسة الرسالة - بيروت، الطبعة: الأولى، 1400هـ – 1980م.

أَبُو سَعِيدٍ عبد الرحمن بن عبد الله:

از روات بخارى، نسائى و ابن ماجة؛ ذهبى در باره او مى‌نويسد:

عبد الرحمن بن عبد الله أبو سعيد مولى بني هاشم البصري الحافظ عن عكرمة بن عمار وشعبة وعنه أحمد والعدني ثقة توفي 197 خ س ق

عبد الرحمن بن عبد الله، حافظ (كسى كه صد هزار حديث حفظ است) بود، از عكرمه و شعبه روايت نقل كرده و احمد بن حنبل و عندى از او نقل كرده‌اند. او مورد اعتماد است و در سال 197 هـ از دنيا رفت، بخارى، نسائى و ابن ماجه از او روايت نقل كرده‌اند.

الذهبي الشافعي، شمس الدين ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاى 748 هـ)، الكاشف في معرفة من له رواية في الكتب الستة، ج1، ص633، رقم: 3238، تحقيق محمد عوامة، ناشر: دار القبلة للثقافة الإسلامية، مؤسسة علو - جدة، الطبعة: الأولى، 1413هـ - 1992م.

صَدَقَةَ بْنِ الرَّبِيعِ:

ابن حبان نام او را در زمره افراد «ثقه» در كتاب الثقات نقل كرده است:

صدقة بن الربيع يروى عن عمارة بن غزية روى عنه أبو سعيد مولى بنى هاشم

التميمي البستي، ابوحاتم محمد بن حبان بن أحمد (متوفاى354 هـ)، الثقات، ج8، ص319، رقم: 13657، تحقيق السيد شرف الدين أحمد، ناشر: دار الفكر، الطبعة: الأولى، 1395هـ – 1975م.

هيثمى نيز بعد از نقل روايتى كه صدقة بن الربيع در سند آن است، مى‌گويد:

رواه أبو يعلى ورجاله رجال الصحيح غير صدقة بن الربيع وهو ثقة.

اين روايت را ابويعلى نقل كرده، تمام راويان آن راويان صحيح بخارى هستند، غير از صدقة بن ربيع كه او نيز ثقه است.

الهيثمي، ابوالحسن علي بن أبي بكر (متوفاى 807 هـ)، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج10، ص256، ناشر: دار الريان للتراث/‏ دار الكتاب العربي - القاهرة، بيروت – 1407هـ.

محمد بن دوريش شافعى بعد از نقل روايتى كه در آن صدقة بن ربيع وجود دارد گفته:

رجاله رجال الصحيح غير صدقة بن الربيع، وهو ثقة.

راويان اين روايت، راويان صحيح بخارى هستند، غير از صدقة بن ربيع و او نيز ثقه است.

البيروتي الشافعي، الإمام الشيخ محمد بن درويش بن محمد الحوت (متوفاى1277 هـ)، أسنى المطالب في أحاديث مختلفة المراتب، ج1، ص249، تحقيق: مصطفى عبد القادر عطا، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولى، 1418 هـ ـ 1997م.

با شهادت اين سه دانشمند بزرگ رجالى اهل سنت، وثاقت او را ثابت خواهد كرد، علاوه بر اين كه هيچ تضعيفى در باره او در كتاب‌هاى اهل سنت به چشم نمى‌خورد.

عُمَارَةَ بْنِ غَزِيَّةَ:

از روات بخارى، مسلم و ساير صحاح سته؛ مزى در تهذيب الكمال در باره او مى‌نويسد:

قال عَبد الله بن أحمد بن حنبل عَن أبيه، وأبو زُرْعَة: ثقة. وَقَال إسحاق بن منصور، عن يحيى بن مَعِين: صالح. وَقَال أبو حاتم: ما بحديثه بأس، كان صدوقا. وَقَال النَّسَائي: ليس به بأس. قال محمد بن سعد: توفي سنة أربعين ومئة، وكان ثقة، كثير الحديث. إستشهد به البخاري في "الصحيح"، وروى له في "الأدب"وروى له الباقون.

عبد الله بن احمد بن حنبل از پدرش و ابوزرعه نقل كرده است كه او «ثقه» است. اسحاق بن منصور از يحيى بن معين نقل كرده كه او «صالح» است. ابوحاتم گفته: در روايات او اشكالى نيست، او بسيار راستگو بود. نسائى گفته: اشكالى در او نيست. محمد بن سعد گفته: در سال 140هـ از دنيا رفت، مورد اعتماد بود و روايات زيادى نقل كرده. بخارى به روايات او در كتاب صحيحش اشتهاد كرده و در ادب المفرد نيز از او روايت كرده، ساير صحاح سته نيز از او نقل كرده‌اند.

المزي، ابوالحجاج يوسف بن الزكي عبدالرحمن (متوفاى742هـ)، تهذيب الكمال، ج21 ص260ـ 261، تحقيق: د. بشار عواد معروف، ناشر: مؤسسة الرسالة - بيروت، الطبعة: الأولى، 1400هـ – 1980م.

عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي سَعِيدٍ:

از روات بخارى، مسلم و ساير صحاح سته؛ مزى در تهذيب الكمال مى‌نويسد:

قال النَّسَائي: ثقة. وذكره ابنُ حِبَّان في كتاب"الثقات"، وَقَال هو ومحمد بن عَبد الله بن نمير، وعَمْرو بن علي: مات سنة اثنتي عشرة ومئة. زاد ابن حبان: وهو ابن سبع وسبعين سنة. استشهد به البخاري في الصحيح، وروى له في الأدب. وروى له الباقون.

نسائى گفته: «ثقه» است. ابن حبان نام او را در كتاب «الثقات» آورده و گفته: او محمد بن عبد الله بن نمير و عمرو بن على در سال 212 هـ از دنيا رفته‌اند. ابن حبان اضافه كرده كه او در هنگام وفات 77 ساله بود. بخارى در صحيحش به روايات او استشهاد كرد و در ادب المفرد روايت كرده، ساير صحاح سته نيز از او روايت نقل كرده‌اند.

المزي، ابوالحجاج يوسف بن الزكي عبدالرحمن (متوفاى742هـ)، تهذيب الكمال، ج17، ص135، تحقيق: د. بشار عواد معروف، ناشر: مؤسسة الرسالة - بيروت، الطبعة: الأولى، 1400هـ – 1980م.

ابوسعيد الخدري:

صحابى.

بنابراين در صحت اين روايت نيز هيچ اشكالى ندارد.

روايت دوم: «أَنْتَ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَكَ حَيْثُ مَا دَارَ»

ابن عساكر دمشقى در تاريخ مدينه دمشق مى‌نويسد:

(19567)- أَخْبَرَنَا أَبُو الْحَسَنِ عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مَنْصُورٍ، أنا أَبُو الْحَسَنِ أَحْمَدُ بْنُ عَبْدِ الْوَاحِدِ بْنِ أَبِي الْحَدِيدِ، أنا جَدِّي أَبُو بَكْرٍ، أنا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ يُوسُفَ بْنِ بِشْرٍ، نَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ رَاشِدٍ الطَّبَرِيُّ، بِصُورَ، وَأَحْمَدُ بْنُ حَازِمِ بْنِ أَبِي غرزة الْكُوفِيُّ، قَالا: أنا أَبُو غَسَّانَ مَالِكُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ، نَا سَهْلُ بْنُ شُعَيْبٍ النِّهْمِيُّ، عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْمَدِينِيِّ، قَالَ: حَجَّ مُعَاوِيَةُ بْنُ أَبِي سُفْيَانَ فَمَرَّ بِالْمَدِينَةِ، فَجَلَسَ فِي مَجْلِسٍ فِيهِ سَعْدُ بْنُ أَبِي وَقَّاصٍ، وَعَبْدُ اللَّهِ بْنُ عُمَرَ، وَعَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَبَّاسٍ، فَالْتَفَتَ إِلَى عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبَّاسٍ، فَقَالَ: يَا أَبَا عَبَّاسٍ، إِنَّكَ لَمْ تَعْرِفْ حَقَّنَا مِنْ بَاطِلِ غَيْرِنَا، فَكُنْتَ عَلَيْنَا وَلَمْ تَكُنْ مَعَنَا، وَأَنَا ابْنُ عَمِّ الْمَقْتُولِ ظُلْمًا يَعْنِي عُثْمَانَ بْنَ عَفَّانَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ وَكُنْتُ أَحَقَّ بِهَذَا الأَمْرِ مِنْ غَيْرِي، فَقَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ: اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ هَكَذَا فَهَذَا وَأَوْمَأَ إِلَى ابْنِ عُمَرَ أَحَقُّ بِهَا مِنْكَ، لأَنَّ أَبَاهُ قُتِلَ قَبْلَ ابْنِ عَمِّكَ، فَقَالَ مُعَاوِيَةُ: وَلا سَوَاءً، إِنَّ أَبَا هَذَا قَتَلَهُ الْمُشْرِكُونَ، وَابْنَ عَمِّي قَتَلَهُ الْمُسْلِمُونَ، فَقَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ: هُمْ وَاللَّهِ أَبْعَدُ لَكَ وَأَدْحَضُ لِحُجَّتِكَ، فَتَرَكَهُ وَأَقْبَلَ عَلَى سَعْدٍ، فَقَالَ: يَا أَبَا إِسْحَاقَ، أَنْتَ الَّذِي لَمْ تَعْرِفْ حَقَّنَا، وَجَلَسَ فَلَمْ يَكُنْ مَعَنَا وَلا عَلَيْنَا، قَالَ: فَقَالَ سَعْدٌ: إِنِّي رَأَيْتُ الدُّنْيَا قَدْ أَظْلَمَتْ، فَقُلْتُ لِبَعِيرِي: إِخْ، فَأَنَخْتُهَا حَتَّى انْكَشَفَتْ، قَالَ: فَقَالَ مُعَاوِيَةُ: لَقَدْ قَرَأْتُ مَا بَيْنَ اللَّوْحَيْنِ، مَا قَرَأْتُ فِي كِتَابِ اللَّهِ (ص): إِخْ، قَالَ: فَقَالَ سَعْدٌ: أَمَا إِذْ أَبَيْتَ، فَإِنِّي سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (ص) يَقُولُ لِعَلِيٍّ: " أَنْتَ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَكَ حَيْثُ مَا دَارَ "، قَالَ: فَقَالَ مُعَاوِيَةُ: لَتَأْتِيَنِّي عَلَى هَذَا بِبَيِّنَةٍ، قَالَ: فَقَالَ سَعْدٌ: هَذِهِ أُمُّ سَلَمَةَ تَشْهَدُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ (ص) فَقَامُوا جَمِيعًا فَدَخَلُوا عَلَى أُمِّ سَلَمَةَ، فَقَالُوا: يَا أُمَّ الْمُؤْمِنِينَ، إِنَّ الأَكَاذِيبَ قَدْ كَثُرَتْ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَهَذَا سَعْدٌ يَذْكُرُ عَنِ النَّبِيِّ (ص) مَا لَمْ نَسْمَعْهُ، أَنَّهُ قَالَ، يَعْنِي لِعَلِيٍّ: " أَنْتَ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَكَ حَيْثُ مَا دَارَ "، فَقَالَتْ أُمُّ سَلَمَةَ: فِي بَيْتِي هَذَا قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) لِعَلِيٍّ، قَالَ: فَقَالَ مُعَاوِيَةُ لِسَعْدٍ: يَا أَبَا إِسْحَاقَ، مَا كُنْتُ أَلْوَمَ الآنَ إِذْ سَمِعْتَ هَذَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَجَلَسْتَ عَنْ عَلِيٍّ، لَوْ سَمِعْتُ هَذَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) لَكُنْتُ خَادِمًا لِعَلِيٍّ حَتَّى أَمُوتَ.

معاويه، پس از حج به مدينه آمد و در مجلسى نشست كه در آن سعد بن أبى وقاص، عبد الله بن عمر و عبد الله بن عباس حضور داشتند. رو به عبد الله بن عباس كرد و گفت: اى أبا عباس! تو حق ما را از باطل ديگران تشخيص ندادى؛ عليه ما بودى نه با ما؛ در حالى كه من پسر عموى كسى هستم كه مظلوم كشته شد ـ يعنى عثمان بن عفان ـ و من براى اين كار شايسته‌تر ديگران بودم.

ابن عباس با اشاره به پسر عمر جواب داد: اگر اين طور بود، او از تو شايسته‌تر بود؛ چرا كه پدر او پيش از پسر عموى تو كشته شد. معاويه گفت: اين دو با هم مساوى نيستند؛ چرا كه پدر او را مشركان كشت؛ اما پسر عموى مرا مسلمانان. ابن عباس جواب داد: اين كه آن‌ها مسلمان بودند، خلافت را از تو دورتر و حجت تو را راحت‌تر باطل مى‌كند.

پس معاويه، ابن عباس را رها كرد و رو به سعد بن أبى وقاص گفت: اى ابو إسحاق! تو كسى بودى كه حق ما را نشناختى و كنار نشستى نه با ما بودى و نه عليه ما !

سعد گفت: من ديدم كه دنيا تاريك شده بود؛ پس به شترم گفتم: اخ (بخواب)، شترم را خواباندم تا تاريكى‌ها از بين برود. معاويه گفت: من در بين لوحتين (قرآن) را خواندم؛ اما‌ در كتاب خدا كلمه «إخ» نخواندم.

سعد در جواب گفت: حالا كه نمى‌پذيرى؛ پس من از رسول خدا (صلي الله عليه وآله) شنيدم كه به على (عليه السلام) مى‌گفت: «تو با حق هستى و حق با تو است؛ هر كجا كه باشي». معاويه گفت: بايد براى اين سخنى كه گفتى شاهد بياورى. سعد گفت: ام سلمه شهادت مى‌دهد كه رسول خدا صلي الله عليه وآله آن را گفته است.

پس همگى بلند شدند و پيش ام سلمه آمدند؛ گفتند: اى مادر مؤمنان ! دروغ بستن به رسول خدا صلي الله عليه وآله زياد شده است، اين سعد، از رسول خدا چيزى را نقل مى‌كند كه ما نشنيده‌ايم كه خطاب به على (عليه السلام) فرموده باشد: «تو با حق هستى و حق با تو است، هر كجا كه باشي». پس ام سلمه گفت: رسول خدا صلي الله عليه وآله اين مطلب را در اين خانه من به على (عليه السلام) گفت.

پس معاويه به سعد گفت: اى ابوإسحاق ! من الآن بيش از تو نبايد ملامت شوم؛ چرا كه تو اين مطلب را از رسول خدا صلي الله عليه وآله شنيدى و به على (عليه السلام) نپيوستى، اگر من آن را از رسول خدا صلي الله عليه وآله شنيده بودم، تا زمان مرگ خادم على (عليه السلام) مى‌شدم.

ابن عساكر الدمشقي الشافعي، أبي القاسم علي بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله (متوفاى571هـ)، تاريخ مدينة دمشق وذكر فضلها وتسمية من حلها من الأماثل، ج20، ص361، تحقيق: محب الدين أبي سعيد عمر بن غرامة العمري، ناشر: دار الفكر - بيروت - 1995.

بررسي سند روايت:

أَبُو الْحَسَنِ عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مَنْصُورٍ:

ابن عساكر در باره استادش مى‌نويسد:

علي بن أحمد بن منصور بن محمد بن عبدالله بن محمد أبو الحسن بن أبي العباس الغساني المعروف بابن قبيس. الفقيه المالكي النحوي الزاهد...

سمعت منه الكثير وكان ثقة متحرزا متيقظا منقطعا عن الناس ملازما لبيته في درب النقاشة أو متخليا في بيته في المنارة الشرقية وكان يفتي على مذهب مالك ويقرئ النحو ويعرف الفرائض والحساب وكان مغاليا في السنة رحمه الله محبا لأصحاب الحديث.

على بن أحمد بن منصور، از فقهاى مالكى، آگاه به علم نحو و زاهد بود.

من از او زياد شنيدم، او مورد اعتماد، پرهيزگار و بيدار بود، از مردم بريده و هميشه در خانه‌اش بود، بر مبناى مذهب مالك فتوا مى‌داد، علم نحو مى‌خواند، واجبات و علم حساب ياد مى‌گرفت، تلاش بسيارى در سنت داشت و اصحاب حديث را دوست مى‌داشت.

ابن عساكر الدمشقي الشافعي، أبي القاسم علي بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله (متوفاى571هـ)، تاريخ مدينة دمشق وذكر فضلها وتسمية من حلها من الأماثل، ج41، ص237، رقم: 4789، تحقيق: محب الدين أبي سعيد عمر بن غرامة العمري، ناشر: دار الفكر - بيروت - 1995.

أَبُو الْحَسَنِ أَحْمَدُ بْنُ عَبْدِ الْوَاحِدِ بْنِ أَبِي الْحَدِيدِ:

ذهبى در سير أعلام النبلاء در باره او مى‌نويسد:

ابن أبي الحديد. الشيخ العدل المرتضى الرئيس أبو الحسن أحمد بن عبدالواحد... وكان ثقة نبيلا متفقدا لأحوال الطلبة والغرباء عدلا مأمونا.

ابن أبى الحديد، استاد عادل، پسنديده و رئيس، مورد اعتماد و سرشناس بود. احوال طلبه‌ها و مردم غريب را جويا مى‌شد، عادل و امين بود.

الذهبي الشافعي، شمس الدين ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاى 748 هـ)، سير أعلام النبلاء، ج18، ص418، تحقيق: شعيب الأرناؤوط , محمد نعيم العرقسوسي، ناشر: مؤسسة الرسالة - بيروت، الطبعة: التاسعة، 1413هـ.

أَبُو بَكْرٍ:

ابن عساكر در باره او مى‌نويسد:

أبو بكر محمد بن أحمد بن عثمان السلمي الشاهد المعروف بابن أبي الحديد الثقة الأمين الرضا الشيخ النبيل.

ابوبكر محمد بن أحمد، مشهور به إبن أبى الحديد، مورد اعتماد، امين، پسنديده، استاد و پرآوازه بود.

ابن عساكر الدمشقي الشافعي، أبي القاسم علي بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله (متوفاى571هـ)، تاريخ مدينة دمشق وذكر فضلها وتسمية من حلها من الأماثل، ج51، ص79، تحقيق: محب الدين أبي سعيد عمر بن غرامة العمري، ناشر: دار الفكر - بيروت - 1995.

أَبُو عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ يُوسُفَ بْنِ بِشْرٍ،

خطيب بغدادى در باره او مى‌نويسد:

محمد بن يوسف بن بشر بن النضر بن مرداس أبو عبد الله الهروي ويعرف بغندر وكان أحد الحفاظ الثقات وسكن دمشق وورد بغداد وحدث بها

خطيب بغدادى در باره او مى‌نويسد:

محمد بن يوسف، مشهور به غندر، يكى از حافظان مورد اعتماد بود، ساكن دمشق بود و وارد بغداد شد و در آن جا حديث نقل كرد.

البغدادي، ابوبكر أحمد بن علي بن ثابت الخطيب (متوفاى463هـ)، تاريخ بغداد، ج3، ص405، رقم: 1533، ناشر: دار الكتب العلمية – بيروت.

أَحْمَدُ بْنُ حَازِمِ بْنِ أَبِي غرزة الْكُوفِيُّ:

ذهبى در باره او مى‌گويد:

ابن أبي غرزة الامام الحافظ الصدوق أحمد بن حازم بن محمد بن يونس بن قيس بن أبي غرزة أبو عمرو الغفاري الكوفي صاحب المسند ولد سنة بضع وثمانين ومئة

وله مسند كبير وقع لنا منه جزء وذكره ابن حبان في الثقات وقال كان متقنا.

إبن أبى غزرة، پيشوا، حافظ (كسى كه يك صد هزار حديث حفظ بوده) و بسيار راستگو بود.

او مسند بزرگى داشت كه يك جزء از آن به من رسيد، ابن حبان او را در زمره افراد ثقه آورده و گفته: در نقل حديث بى‌غلط بود.

الذهبي الشافعي، شمس الدين ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاى 748 هـ)، سير أعلام النبلاء، ج13، ص239، تحقيق: شعيب الأرناؤوط , محمد نعيم العرقسوسي، ناشر: مؤسسة الرسالة - بيروت، الطبعة: التاسعة، 1413هـ.

أَبُو غَسَّانَ مَالِكُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ:

ذهبى در باره او مى‌نويسد:

مالك بن إسماعيل أبو غسان النهدي الحافظ عن إسرائيل وعبد الرحمن بن الغسيل وعنه البخاري ومن بقي بواسطة وأبو زرعة حجة عابد قانت لله توفي 219 ع

مالك بن إسماعيل، حافظ (كسى كه صد هزار روايت حفظ است) بود، از اسرائيل و عبد الرحمن بن غسيل روايت نقل كرده و بخارى و ديگر اصحاب صحاح از طريق ابوزرعه از او نقل كرده‌اند، او حجت (كسى كه سى صد هزار حديث حفظ است) و عبادت كننده خداوند بود.

الذهبي الشافعي، شمس الدين ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاى 748 هـ)، الكاشف في معرفة من له رواية في الكتب الستة، ج2، ص233، رقم: 5239، تحقيق محمد عوامة، ناشر: دار القبلة للثقافة الإسلامية، مؤسسة علو - جدة، الطبعة: الأولى، 1413هـ - 1992م.

سَهْلُ بْنُ شُعَيْبٍ:

ذهبى در تاريخ الإسلام در باره او مى‌گويد:

سهل بن شعيب النخعي الكوفي. وفد على عمر بن عبد العزيز. وروى عن الشعبي وبريدة بن سفيان وقنان النهمي. وعنه زريق البجلي المقرئ وأبو غسان مالك بن إسماعيل وأبو داود الطيالسي وعون بن سلام. وما علمت به بأساً.

سهل بن شعيب نخعى كوفى، از شعبى و بريده روايت نقل كرده... من اشكالى در او نمى‌بينم.

الذهبي الشافعي، شمس الدين ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاى 748 هـ)، تاريخ الإسلام ووفيات المشاهير والأعلام، ج9، ص413، تحقيق د. عمر عبد السلام تدمرى، ناشر: دار الكتاب العربي - لبنان/ بيروت، الطبعة: الأولى، 1407هـ - 1987م.

عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْمَدِينِيِّ:

إبن أبى حاتم رازى در باره او گفته:

عبيد الله بن عبد الله بن عمر بن الخطاب مات قبل سالم سمع أباه روى عن الزهرى سمعت أبى يقول ذلك نا عبد الرحمن قال سئل أبو زرعة عن عبيد الله بن عبد الله بن عمر فقال مدينى ثقة.

عبيد الله بن عبد الله، پيش از سالم مرده، از پدرش روايت شنيده، زهرى از او روايت كرده است. از پدرم شنيدم كه مى‌گفت: از عبد الرحمن شنيدم كه از ابوزرعه در باره عبيد الله بن عبد الله سؤال شد، پس گفت: او اهل مدينه و ثقه بود.

ابن أبي حاتم الرازي التميمي، ابومحمد عبد الرحمن بن أبي حاتم محمد بن إدريس (متوفاى 327هـ)، الجرح والتعديل، ج5، ص320، رقم: 1520، ناشر: دار إحياء التراث العربي - بيروت، الطبعة: الأولى، 1271هـ ـ 1952م.

عجيب است كه سعد بن أبى وقاص اين سخن را از زبان رسول خدا صلى الله عليه وآله شنيده بود؛ اما بعد از وفات رسول خدا با ابوبكر و سپس با عمر بيعت كرد، بعد از عمر در شوراى شش نفره، به نفع عثمان رأى داد و در زمانى كه همه مردم با امير المؤمنين عليه السلام بيعت كردند، او از اين كار خوددارى كرد.

هنگامى كه بسيارى از اصحاب رسول خدا زير پرچم پرچم‌دار رسول خدا صلى الله عليه وآله عليه معاويه مى‌جنگيدند، سعد بن أبى وقاص از يارى اميرمؤمنان عليه السلام سرباز زد.

به راستى اگر رسول خدا صلى الله عليه وآله در قيامت از او در اين باره سؤال كند، چه حجتى خواهد داشت؟ اگر او به صداقت رسول خدا صلى الله عليه وآله ايمان داشت، چرا به گفتار آن حضرت توجه نكرد؟

و عجيب‌تر اين كه معاوية بن أبى سفيان اين روايت را از سعد بن أبى وقاص و ام سلمه شنيد؛ اما بلا فاصله پس از آن به همه شهرهاى اسلامى بخش‌نامه كرد كه بايد على بن أبى طالب را در منبر مساجد و در خطبه‌هاى نماز لعن كنيد!!!

جالب است كه ابن حجر هيثمى همين روايت را نقل مى‌كند؛ اما براى حفظ آبروى معاويه از بردن نام او خوددارى و از كلمه «فلانا» براى او استفاده كرده است:

(3073)- [3277] حَدَّثَنَا عَمْرُو بْنُ عَلِيٍّ، ثنا أَبُو دَاوُدَ، ثنا سَعْدُ بْنُ شُعَيْبٍ النّهْمِيُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ التَّيْمِيِّ، أَنَّ فُلانًا دَخَلَ الْمَدِينَةَ حَاجًّا، فَأَتَاهُ النَّاسُ يُسَلِّمُونَ عَلَيْهِ، فَدَخَلَ سَعْدٌ، فَسَلَّمَ...

الهيثمي، ابوالحسن نور الدين علي بن أبي بكر (متوفاى 807 هـ)، كشف الإستار عن زوائد البزار على الكتب الستة، ج4، ص96، ح3282، تحقيق: حبيب الرحمن الأعظمي، ناشر: مؤسسة الرسالة ـ بيروت، الطبعة: الأولي، 1399هـ ـ 1979م.

اين‌ها نشانگر اين است كه اهل سنت براى حفظ آبروى امثال معاويه، متوسل به هر نوع دروغ و تدليسى مى‌شوند تا مبادا كسى فكر كند معاويه ناصبى بوده است.

روايت سوم: «علي مع القرآن والقرآن مع علي»

حاكم نيشابورى در المستدرك على الصحيحين مى‌نويسد:

(4566)- [3: 121] أَخْبَرَنَا أَبُو بَكْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْحَفِيدُ، ثنا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ نَصْرٍ، ثنا عَمْرُو بْنُ طَلْحَةَ الْقَنَّادُ الثِّقَةُ الْمَأْمُونُ، ثنا عَلِيُّ بْنُ هَاشِمِ بْنِ الْبَرِيدِ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: حَدَّثَنِي أَبُو سَعِيدٍ التَّيْمِيُّ، عَنْ أَبِي ثَابِتٍ مَوْلَى أَبِي ذَرٍّ، قَالَ: كُنْتُ مَعَ عَلِيٍّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ يَوْمَ الْجَمَلِ، فَلَمَّا رَأَيْتُ عَائِشَةَ وَاقِفَةً دَخَلَنِي بَعْضُ مَا يَدْخُلُ النَّاسَ، فَكَشَفَ اللَّهُ عَنِّي ذَلِكَ عِنْدَ صَلاةِ الظُّهْرِ، فَقَاتَلْتُ مَعَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، فَلَمَّا فَرَغَ ذَهَبْتُ إِلَى الْمَدِينَةِ، فَأَتَيْتُ أُمَّ سَلَمَةَ، فَقُلْتُ: إِنِّي وَاللَّهِ مَا جِئْتُ أَسْأَلُ طَعَامًا وَلا شَرَابًا وَلَكِنِّي مَوْلَى لأَبِي ذَرٍّ، فَقَالَتْ: مَرْحَبًا فَقَصَصْتُ عَلَيْهَا قِصَّتِي، فَقَالَتْ: أَيْنَ كُنْتَ حِينَ طَارَتِ الْقُلُوبُ مَطَائِرَهَا؟ قُلْتُ: إِلَى حَيْثُ كَشَفَ اللَّهُ ذَلِكَ عَنِّي عِنْدَ زَوَالِ الشَّمْسِ، قَالَ: أَحْسَنْتَ، سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ: " عَلِيٌّ مَعَ الْقُرْآنِ، وَالْقُرْآنُ مَعَ عَلِيٍّ لَنْ يَتَفَرَّقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ ".

در روز جمل، وقتى چشمم به «عايشه» افتاد كه ايستاده بود، پاره‏اى از خيالات كه در دل ديگران وارد مى‌شود، در دل من پديد آمد، هنگام نماز ظهر، خداوند شك و ترديد را از دل من برطرف ساخت و سرانجام به پشتيبانى از حضرت على عليه السّلام با دشمنان او نبرد كردم. پس از پايان جنگ به مدينه بازگشتم. و به خانه «امّ سلمه» رفتم و به او گفتم: به خدا سوگند! به منظور درخواست خوراكى و آشاميدنى به خانه تو نيامده‏ام. من آزاده شده «ابوذر» هستم.

ام سلمه، به من خوش آمد گفت و من حكايت حال خود را در روز جمل بازگو كردم. «ام سلمه» گفت: آنگاه كجا بودى كه دلها به سوى منطقه پرواز خود مى‌رفتند؟ در پاسخ گفتم: تا آنجا پرواز كردم كه خداوند پرده شك را از چشم دل من‏ برطرف كرد و در هنگام ظهر، دروازه حقيقت به روى من گشوده شد و در راه حقيقت، از جان گذشته و عاشقانه با دشمنان نبرد كردم.

ام سلمه، از شنيدن سخنان من، شادمان گشت و به من آفرين گفت و اظهار داشت: از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله شنيدم كه فرمود:

على همراه قرآن است و قرآن نيز همراه با على عليه السّلام است. هيچگاه على عليه السّلام از قرآن و قرآن از على عليه السّلام، جدا نمى‌شوند تا اين كه كنار حوض كوثر بر من وارد شوند.

حاكم نيشابورى بعد از نقل اين روايت مى‌گويد:

هَذَا حَدِيثٌ صَحِيحُ الإِسْنَادِ، وَأَبُو سَعِيدٍ التَّيْمِيُّ هُوَ عُقَيْصَاءُ ثِقَةٌ مَأْمُونٌ، وَلَمْ يُخَرِّجَاهُ

اين روايت سندش صحيح و ابوسعيد التيمى همان عقيصاء است كه ثقه و مورد اعتماد است؛ ولى بخارى و مسلم آن را نقل نكرده‌اند

حافظ علائى، از محدثان مشهور اهل سنت در كتاب إجمال الإصابة، مى‌نويسد:

وأخرج الحاكم في مسنده بسند حسن عن أم سلمة رضي الله عنها أن النبي صلى الله عليه وسلم قال علي مع القرآن والقرآن مع علي لن يفترقا حتى يردا علي الحوض.

حاكم در مسند خود با سند «حسن» از ام سلمه نقل كرده است كه رسول خدا فرمود: على همراه با قرآن و قرآن همراه با على است، آن دو از هم جدا نمى‌شوند، تا در كنار حوض كوثر بر من وارد شوند.

العلائي، أبو سعيد خليل بن كيكلدي (متوفاى761 هـ)، إجمال الإصابة في أقوال الصحابة، ج1، ص55، تحقيق: د. محمد سليمان الأشقر، ناشر: جمعية إحياء التراث الإسلامي - الكويت، الطبعة: الأولى، 1407هـ.

شمس الدين ذهبى، حافظ علائى را اين چنين ستايش كرده است:

خليل بن كيكلدي العلائي. خليل بن كيكلدي الإمام الحافظ الفقيه البارع المفتي صلاح الدين أبو سعيد العلائي الدمشقي الشافعي ولد سنة أربع وتسعين وستمائة (694 هـ 1295م).

وحفظ كتبا وقرأ وأفاد وانتقى ونظر في الرجال والعلل وتقدم في هذا الشأن مع صحة الذهن وسرعة الفهم سمع من ابن مشرف وست الوزراء والقاضي أبي بكر الدشتي والرضي الطبري وطبقتهم.

خليل بن كيكلدى، پيشوا، حافظ، فقيه، پرهيزگا و مفتى بود... كتاب‌هاى را حفظ كرد و‌آن‌ها را خواند، استفاده و پاكسازى كرد، در باره راويان آن و اشكالات روايت تحقيق كرد. در اين كار پيشگام بود؛ ذهن سالمى داشت و باهوش بود.

الذهبي الشافعي، شمس الدين ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاى 748 هـ)، المعجم المختص بالمحدثين (معجم المحدثين)، ج1، ص92، رقم: 108، تحقيق: د. محمد الحبيب الهيلة، ناشر: مكتبة الصديق - الطائف، الطبعة: الأولى، 1408هـ.

با توجه به موقعيت و جايگاهى كه حاكم نيشابورى نزد اهل سنت دارد، و همان‌طور كه از لقب «حاكم» پيدا است، او بر تمام روايات اهل سنت سنداً و متنا تسلط داشته، و همچنين تصريح دانشمند
بزرگى همانند حافظ علائى بر «حسن» روايت، به نظر مى‌رسد كه بررسى سند روايت ضرورتى نداشته باشد و تصريح اين دو نفر براى كسانى كه قلب‌شان از كينه نسبت به اميرمؤمنان عليه السلام خالى است، كفايت مى‌كند.

روايت چهارم: «اللهم ادر الحق مع علي»

حاكم نيشابورى در كتاب المستدرك على الصحيحين مى‌نويسد:

4629 أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ كَامِلٍ الْقَاضِي، ثنا أَبُو قِلابَةَ، ثنا أَبُو عَتَّابٍ سَهْلُ بْنُ حَمَّادٍ، ثنا الْمُخْتَارُ بْنُ نَافِعٍ التَّمِيمِيُّ، ثنا أَبُو حَيَّانَ التَّيْمِيُّ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ عَلِيٍّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: " رَحِمَ اللَّهُ عَلِيًّا اللَّهُمَّ أَدِرِ الْحَقَّ مَعَهُ حَيْثُ دَارَ ".

از على عليه السلام نقل شده است كه رسول خدا صلى الله عليه وآله فرمود: خداوند على را رحمت كند، خدايا! حق را بر مدار على بچرخان، هر طرف كه او برود.

و سپس در تصحيح حديث مى‌گويد:

هَذَا حَدِيثٌ صَحِيحٌ عَلَى شَرْطِ مُسْلِمٍ، وَلَمْ يُخَرِّجَاهُ

سند اين روايت بنابر شرايطى كه مسلم قبول دارد صحيح است؛ ولى او و بخارى نقل نكرده‌اند.

المستدرك على الصحيحين ج3، ص134

فخر الدين رازى، تفسير پرداز شهير اهل سنت، تصريح مى‌كند كه به صورت متواتر نقل شده است هركس در دينش به على بن أبى طالب اقتدا كند، هدايت خواهد شد و سپس براى اثبات گفتارش به روايت «الهم ادر الحق مع على حيث دار» استناد مى‌كند:

الحجة الخامسة:

روى البيهقي في السنن الكبير عن أبي هريرة قال: كان رسول الله صلى الله عليه وسلم يجهر في الصلاة ببسم الله الرحمن الرحيم ثم إن الشيخ البيهقي روى الجهر عن عمر بن الخطاب وابن عباس وابن عمر وابن الزبير وأما أن علي بن أبي طالب رضي الله عنه كان يجهر بالتسمية فقد ثبت بالتواتر ومن اقتدى في دينه بعلى بن أبي طالب فقد اهتدى والدليل عليه قوله عليه السلام: اللهم أدر الحق مع علي حيث دار.

دليل پنجم:

بيهقى در سنن كبراى خود از ابوهريره نقل كرده است كه رسول خدا در نماز بسم الله را بلند مى‌خواند. سپس بيهقى از عمر بن خطاب، ابن عباس و پسر عمر و پسر زبير نقل كرده‌اند كه بلند مى‌خوانده‌اند. اما على بن أبى طالب نيز بسم الله را بلند مى‌خواند؛ به درستى و با روايات متواتر ثابت شده است كه هركس در دينش به على بن أبى طالب عليه السلام اقتدا كند، به راستى كه هدايت شده است. دليل بر اين مطلب اين سخن رسول خدا صلى الله عليه وآله است كه فرمود: خدايا حق را بر مدار على بگردان، هر جا كه او باشد.

الرازي الشافعي، فخر الدين محمد بن عمر التميمي (متوفاى604هـ)، التفسير الكبير أو مفاتيح الغيب، ج1، ص168، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولى، 1421هـ - 2000م.

نظام الدين نيسابورى نيز در تفسير خود مى‌نويسد:

وكان مذهبه الجهر بها في جميع الصلوات , وقد ثبت هذا منه تواتراً ومن اقتدى به لن يضل. قال صلى الله عليه وسلم: "اللهم أدر الحق معه حيث دار".

مذهب او (امام على عليه السلام) اين بود كه در تمام نماز‌ها بسم الله را بلند مى‌خواند، به درستى كه با روايات متواتر ثابت شده است كه هر كس به او اقتدا كند، گمراه نمى‌شود. رسول خدا صلى الله عليه وآله فرمود: خدايا حق را با او بگردان، هر كجا كه باشد.

النيسابوري، نظام الدين الحسن بن محمد بن حسين المعروف بالنظام الأعرج (متوفاى 728 هـ)، تفسير غرائب القرآن ورغائب الفرقان، ج1، ص89، تحقيق: الشيخ زكريا عميران، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت / لبنان، الطبعة: الأولى، 1416هـ - 1996م.

محمد بن ابراهيم بيهقى همين روايت را به صورت مستقيم از أبوحيان تيمى نقل كرده است:

عن أبي حيان التيمي عن أبيه عن علي بن أبي طالب، رضي الله عنه، قال النبي، صلى الله عليه وسلم: رحم الله علياً، اللهم أدر الحق معه حيث دار.

البيهقي، إبراهيم بن محمد (متوفاى بعد 320هـ)، المحاسن والمساوئ، ج1، ص37، تحقيق: عدنان علي، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت/ لبنان، الطبعة: الأولى، 1420هـ - 1999م

بسيارى از بزرگان اهل سنت، صحت اين حديث را مفروغ عنه گرفته و اين روايت را جزء فضائل آن حضرت ذكر كرده‌اند. در كتاب موسوعة اقوال الدارقطنى آمده است:

وبعده أمير المؤمنين: علي بن أبي طالب رضي الله عنه وأرضاه، وقد ورد عن النبي صلى الله عليه وسلم في فضائله أحاديث كثيرة منها: قوله صلى الله عليه وسلم: اللهم أدر الحق مع علي حيث ما دار.

بعد از او (عثمان) اميرمؤمنان على بن أبى طالب است كه خداوند از او راضى باشد و او را راضى كند. از رسول خدا در باره فضائل او روايات زيادى نقل شده است؛ از جمله كه آن حضرت فرمود: خدايا حق را دور على بگردان، هر كجا كه او باشد.

الدارقطني البغدادي، ابوالحسن علي بن عمر (متوفاى 385هـ)، موسوعة أقوال الدارقطني ج1، ص22، طبق برنامه الجامع الكبير.

ابوبكر باقلانى در شرح حال اميرمؤمنان عليه السلام مى‌نويسد:

الباقلاني، ابوبكر محمد بن الطيب (متوفاى403هـ)، الإنصاف فيما يجب اعتقاده ولا يجوز الجهل به، ج1، ص106، تحقيق: عماد الدين أحمد حيدر، ناشر: عالم الكتب - لبنان، الطبعة: الأولى، 1407هـ - 1986م

ابوحامد غزالى در باره فضائل اميرمؤمنان عليه السلام مى‌نويسد:

وقال صلى الله عليه وسلم في حق علي: «اللهم أدر الحق مع علي حيث دار» وقال صلى الله عليه وسلم: «أقضاكم علي».

رسول خدا (ص) در باره على (عليه السلام) فرمود: خدايا حق را دور على بگردان، هر كجا كه او باشد، و نيز فرمود: على عليه السلام از همه شما در قضاوت برتر است.

الغزالي، ابوحامد محمد بن محمد (متوفاى505هـ)، المستصفى في علم الأصول، ج1، ص170، تحقيق: محمد عبد السلام عبد الشافي، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولى، 1413هـ.

و بسيار ديگر از بزرگان اهل سنت اين روايت را نقل كرده‌اند كه به جهت اختصار به همين اندازه بسنده مى‌كنيم.

پاسخ به شبهات دلالي

ممكن است كسى ادعا كند كه ما صحت روايت را در باره اميرمؤمنان عليه السلام قبول داريم؛ اما اين ويژگى اختصاص به آن حضرت ندارد؛ بلكه اين روايت در باره كسانى ديگرى همچون عمار بن ياسر و عمر بن الخطاب نيز نقل شده است؛ بنابراين اين دو نفر نيز در اين فضيلت شريك هستند و هر چيزى را كه در باره اميرمؤمنان عليه السلام ثابت كند، در باره آن‌ها نيز به اثبات مى‌رساند.

در پاسخ به اين شبهه، تك تك رواياتى را كه در اين باره نقل شده است، بررسى و در آخر نتيجه‌گيرى خواهيم كرد.

حق با عمار است و عمار با حق

در برخى از كتاب‌هاى شيعه و سنى روايتى با اين مضمون كه «حق با عمار است و عمار با حق است» نقل شده است. محمد بن سعد در كتاب الطبقات الكبرى به نقل از واقدى مى‌نويسد:

قال أخبرنا محمد بن عمر وغيره قالوا...

وما كان أحد من قدماء أصحاب رسول الله يشك أن عمارا قد وجبت له الجنة في غير موطن ولا اثنين فهنيئا لعمار بالجنة ولقد قيل إن عمارا مع الحق والحق معه يدور عمار مع الحق أينما دار وقاتل عمار في النار.

محمد بن عمر (واقدى) و ديگران

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 5 آبان 1392برچسب:, :: 15:44 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

تخریب قبور

آیا تخریب قبور عقلانیست؟

من سوالی از این دسته آدم ها دارم

درکدام حکم درکدام کتاب درکدام کتاب در کدام دین در کدام آیین وارد شده است که باید قبور را خراب کنیم؟

به چه دلیل قبور باید تخریب شوند ؟

اگر باید تخریب شود پس چرااین حکم را برای ابوحنیفه که گنبدی سترگ در عراق دارد اجرا نمی کنید ؟

چرا گنبد و بارگاه ابوبکر و عمر را تخریب نمی کنید؟

قبول داشتن بارگاه و گنبد شرک و کفر محض است پس اولین کافر خود پیامبر می باشد چرا بارگاه پیامبر را خراب نمی کنید؟

شما انصاف دارید ؟ شما عقل دارید ؟

چرا شیعه کافر و مشرک است ؟

لابد میگویید چون شیعه به گنبد و بارگاه متوسل میشود چون شیعه به مردگان متوسل میشود درسته؟

یه سوال بزرگ ؟

آیا تا به حال به دست یا صورت فرزندتان یا هرکس دیگری بوسه زده اید؟

بله؟

پس شما هم مشرک هستید

شماهم کافر هستید

سوالی دیگر آیا تابحال قرآن را بوسیده اید؟

آیا تا به حال به قرآن احترام گذاشته اید ؟ پس شماهم کافر و مشرک هستید؟

جواب بدید؟

مرگ بر شما باد

مرگ برشما باد

تمام جهان میدونند که وهابیت از کدام فقه و یا مذهب سرچشمه گرفته است.

تازمانی که بارگاه پیامبر را تخریب نکرده اید حق اهانت به هیچ گنبد و بارگاهی را ندارید و الا شما نه مسلمانید و نه به خدا و پیامبرخدا ایمان و اعتقاد دارید.

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 22 ارديبهشت 1387برچسب:, :: 9:4 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

مناظره ای جالب!!!

اگر علی ساربان باشد خودش میداند شتر را کجا بخواباند

دونفر یکی سنی و دیگری شیعه باهم در مساله ای مجادله می کردند:

شیعه:روز قیامت آقایم علی به بهشت میرود و عمر به جهنم

سنی: اشتباه می کنی روز قیامت عمر برشتری سوار می شود و علی پیاده مهار شتر را می گیرد

شیعه:اگر علی ساربان باشد خودش میداند شتر را کجا بخواباند

ارسال شده در تاریخ : چهار شنبه 7 فروردين 1392برچسب:, :: 23:0 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

سخنی از عمر!!

سخنی شنیدنی از عمر:

روزی ابن عباس از عمر پرسید آن دونفر از همسران رسول خدا

که برضد رسول اکرم دست به دست هم داده بودند چه کسانی هستند؟

عمر جواب داد آن دو عایشه و حفصه بودند

صحیح بخاری جلد6 ص 70 و71

ماجرایی شنیدنی!!!!

عایشه آنقدر پیامبرخدارا اذیت کرد و دل مبارکش را به درد آورد تا آنکه حضرت آرزوی مرگ اورا کرد و خود عایشه می گوید:

((رسول خدا آرزومند مرگ من بود و می گفت:دوست میداشتم تا زنده هستم پیش بیاید که برتو نماز بخوانم و تورا دفن کنم))

الطبقاط الکبری ج2 ص206

سنن بیهقی ج8ص153

حدیثی شنیدنی:

((تمامی مردم از عمر داناترند حتی زنان پشت پرده نشین))

عمربن الخطاب ص127

منهاج السنه ج6 ص76

شرح نهج البلاغه ج1 ص182

کنز العمال ج16 ص537

الدرالمنثور ج2 ص133

سنن بیهقی ج2 ص218

جامع الاحادیث ج27 ص205

تفسیرحقی ج10ص19

ارسال شده در تاریخ : چهار شنبه 7 فروردين 1392برچسب:, :: 22:40 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

فضایل علی(علیه السلام) قابل شمارش نیست!!!!!

فضایل علی(علیه السلام )قابل شمارش نیست

فضایل را نشمارید درک کنید و مقایسه کنید

پیامبراکرم(ص) فرمودند:

اگرتمام درختان قلم و تمام دریاها مرکب و تمتم جنیان حسابگر وتمام انسانها نویسنده شوند نمی توانند فضایل علی(ع) را به شمارش درآورند.

مناقب خوارزمی ص32/

ینابیع الموده ج1 ص364

مسندالفردوس حنفی ج3ص81

کفایت الطالب ص123

پیامبراکرم(ص) فرمودند:

سوگند به آن خدایی که جانم در دست قدرت اوست اگرنبود ترس اینکه گروهی از امت من تورا مثل نصاری که عیسی رابه خدایی گرفتند درمورد فضایل و مناقب تو مطالبی می گفتم که به هیچ گروهی از مسلمین گذر نکنی مگر اینکه انان خاکف پای تورا به تبرک بردارند.

شرح نهج البلاغه ج5ص4 و ج9ص282

مناقب خوارزمی ص158

ارسال شده در تاریخ : چهار شنبه 7 فروردين 1392برچسب:, :: 22:23 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

شیعه یعنی .....

شیعه یعنی ...

ساقی امشب باده از بالا بریز
باده از خم خانه مولا بریز
باده ای بی رنگ و آتشگون بده
زانکه دوشم داده ای افزون بده
ای انیس خلوت شبهای من
می چکد نام تو از لبهای من
محو کن در باده ات جام مرا
کربلایی کن سرانجام مرا
یا علی، درویش و صوفی نیستم
فاش می گویم که کوفی نیستم
موجها را می شناسی مو به مو
شرحی از زلف پریشانت بگو
باز کن دیباچه توحید را
تا بجوید ذره ای خورشید را
یا علی بار دگر اعجاز کن
مشتهای کوفیان را باز کن
باز کن چشمان نازآلوده را
بنگر این چشم نیاز آلوده را
شاهد اقبال در آغوش کیست؟
کیسه نان و رطب بر دوش کیست؟
کیست آن کس کز علی یادی کند؟
بر یتیمان من امدادی کند؟
دست گیرد کودکان درد را
گرم سازد خانه های سرد را
شد زمین لبریز مسکین و یتیم
ما گرفتار کدامین هیأتیم
با یتیمان چاره "لاتقهر" بود
پاسخ سائل "ولا تنهر" بود
دست بردار از تکبر وز خطا
شیعه یعنی جود و احسان و عطا
یا علی، امروز تنها مانده ایم
در هجوم اهرمن ها مانده ایم
یا علی، شام غریبان را ببین
مردم سر در گریبان را ببین
گردش گردونه را بر هم بزن
زخمهای کهنه را مرهم بزن

حیدرا یک جلوه محتاج توأم
دار برپا کن که حلاج توأم
جلوه ای کن تا که موسایی کنم
یا به رقص آیم مسیحایی کنم
یک دو گام از خویشتن بیرون زنم
گام دیگر بر سر گردون زنم
گام بردارم، ولی با یاد تو
سر نهم بر دامن اولاد تو
شیعه یعنی شرح منظوم طلب
از حجاز و کوفه تا شام و حلب
شیعه یعنی یک بیابان بی کسی
غربت صد ساله بی دلواپسی
شیعه یعنی صد بیابان جستجو
شیعه یعنی هجرت از من تا به او
شیعه یعنی دست بیعت با غدیر
بارش ابر کرامت بر کویر
شیعه یعنی عدل و احسان و وقار
شیعه یعنی انحنای ذوالفقار
از عدالت گر تو می خواهی دلیل
یاد کن از آتش و دست عقیل
جان مولا حرف حق را گوش کن
شمع بیت المال را خاموش کن
این تجملها که بر خوان شماست
زنگ مرگ و قاتل جان شماست
شیعه یعنی وعده ای با نان جو
کشت صد آیینه تا فصل درو
شیعه یعنی قسمت یک کاسه شیر
بین نان خشک خود با یک اسیر
گر چه قرآن را مرتب خوانده ایم
از قلم نقش مرکب خوانده ایم
سوره ها خواندیم بی وقف و سکون
کس نشد واقف به سر "یسطرون"
تا به کی در لفظ مانی همچو من
سیر معنا کن چو هفتاد و دو تن
شیعه یعنی عشقبازی با خدا
یک نیستان تکنوازی با خدا
شیعه یعنی هفت خطی در جنون
شیعه توفان می کند در کاف و نون
شیعه یعنی تندر آتش فروز
شیعه یعنی زاهد شب، شیرروز
شیعه یعنی شیر، یعنی شیر مرد
شیعه یعنی تیغ عریان در نبرد
شیعه یعنی تیغ، تیغ موشکاف
شیعه یعنی ذوالفقار بی غلاف
شیعه یعنی سابقون السابقون
شیعه یعنی یک تپش عصیان و خون
شیعه باید آبها را گل کند
خط سوم را به خون کامل کند
خط سوم خط سرخ اولیاست
کربلا بارزترین منظور ماست
شیعه یعنی بازتاب آسمان
بر سر نی جلوه رنگین کمان
شیعه یعنی امتزاج نار و نور
شیعه یعنی رأس خونین در تنور
شیعه یعنی هفت وادی اضطراب
شیعه یعنی تشنگی در شط آب
شیعه یعنی دعبل چشم انتظار
می کشد بر دوش خود چل سال دار
شیعه باید همچو اشعار کمیت
سر نهد برخاک پای اهل بیت(ع)
یا فرزدق وار در پیش هشام
ترک جان گوید به تصدیق امام
مادر موسی که خود اهل بلاست
جرعه نوش از باده جام بلاست
در تب پژواک بانگ الرحیل
می نهد فرزند بر دامان نیل
نیل هم خود شیعه مولای ماست
اکبر اوییم و او لیلای ماست

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 12 شهريور 1391برچسب:, :: 18:11 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

عایشه از به شهادت رسیدن حضرت علی(ع) خوشحال شد.

عایشه و سجده شکر ،

علی(ع) را کشتند

جمله ی عجیبی است مگر میشود ام المومنین عایشه از کشته شدن امیرمومنان علی(ع) ابراز خوشحالی کند.

مگر عایشه نمیدانست که علی(ع) نفس پیغمبر است

((علی(ع) فرمودند: سوگند به آن خدایی که دانه را شکافت و همچنین انسان را آفرید عهد و پیمانی است از پیامبر درس نخوانده به من که جز مومن مرا دوست نمی دارد و جز منافق مرا دشمن نمی دارد))
صحیح مسلم ج 1 ص61 کتاب الایمان

سنن ابن ماجه ج 1ص42

مسند احمد حنبل ج1 ص128

کنز العمال ج13ص120

عایشه و سجده شکر ، علی(ع) را کشتند

همانطور که گفتم بلافاصله بعد از اینکه خبر شهادت امیرالمومنین به گوش عایشه رسید خوشحال شد و سجده شکر به جای آورد

این اخبار در کتب آقایون سنی ذکر شده است

مقاتل الطالبین ص27 چاپ نجف

خوب است نگاهی به دیگر کتب بیندازیم

((عایشه بعد از شنیدن خبر شهادت علی(ع) گفت:خیالم از بابت علی(ع) راحت شد و سینه ام راحت و فکرم باز شد چون پیوسته انتظار شنیدن همچنین خبری را داشتم))

تاریخ طبری حوادث سال چهلم هجری

و اکنون سخن دیگری از عایشه را به گوش شما می رسانم

عایشه:خدا رحمت کند علی را او برحق بود اما من زنی هستم که از خویشاوندان و نزدیکان شوهرم خوشم نمی آید و کینه ی آنهارا در دل پرورانده ام

تاریخ بغداد ج14 ص321

ارسال شده در تاریخ : شنبه 14 مرداد 1391برچسب:, :: 16:58 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

امام علی از دیدگاه عمر بن خطاب

علی(ع) دست و چشم خداست.

مردی به طواف کعبه مشغول بود. در همانجا به زن نامحرمی نگاه نامشروع کردحضرت علی(ع) اورا دید با دست ضربه ای به او زد و بدین ترتیب اورا مجازات کرد.او درحالی که دستش بر صورتش بود و بسیار ناراحت بود به عنوان شکایت از علی(ع) نزد عمربن خطاب آمد و ماجرا را گفت.

عمر در جواب آن مرد گفت: همانا چشم خدا دید و دست خدا زد.

النهایة ابن اثیر ج3 ص332

المصنف ج10 ص410

کنزالعمال ج5 ص462

تاریخ مدینة دمشق ج17 ص42

البصایر والذخایر ج1 ص126

جواهرالمطالب ج1 ص 199

ارسال شده در تاریخ : سه شنبه 25 شهريور 1392برچسب:, :: 17:48 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

فضایل ابوحنیفه از دیدگاه اهل سنت!!!!!

ببینیم نظر بزرگان اهل سنت راجع به ابوحنیفه چیست!

عبدالرحمن مصری:

(من بعد از فتنه ی دجال فتنه ای بزرگتر از ابوحنیفه سراغ ندارم)

تاریخ بغداد ج13 ص396

یوسف بن اسباط:

(ابوحنیفه چهارصد حدیث یا بیشتر از احادیث پیامبر را نپذیرفت)

تاریخ بغداد ج13 ص390

احمد بن حنبل:

(ابوحنیفه دروغ می گفته و نمی توان از پیروان ابوحنیفه روایت نقل کرد)

الضعفا العقیلی ج4 ص284

تاریخ بغداد ج13 ص421

الضعفا الکبیر ج4 ص285

عبدالله بن ادریس:

(ابوحنیفه گمراه و گمراه کننده است)

تاریخ بغداد ج13ص 282

ابن ابی شیبه:

(من اورا یهودی می نامم)

تاریخ بغداد ج13 ص415

ارسال شده در تاریخ : سه شنبه 13 تير 1391برچسب:, :: 17:29 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

باز هم فضایل مولا علی(ع)

پیامبر اکرم فرمودند:

یا علی: تو را به برادری خودم انتخاب می کنم برادری که دامنه آن هردو جهان را فرا می گیرد

مستدرک حاکم نیشابوری ج3 ص14

پیامبر اکرم فرمودند:

من و علی و حمزه و جعفر و حسن و حسین و مهدی سروران اهل بهشتیم

سنن ابن ماجه ج2 حدیث 1368

مستدرک حاکم ج3 ص211

درالمنثور ج1 ص851

ارسال شده در تاریخ : سه شنبه 30 خرداد 1391برچسب:, :: 11:39 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

مولوی نارویی

نام مولوي نارويي را همه از واقعه تلخ نمايشگاه بين المللي زاهدان در حمله به غرفه شهر قم بدليل فروش کتاب تفسير زيارت عاشورا بياد داريم، از همان روزها بود که تخم اولين تحرکات شوم در منطقه کاشته شد تا اينکه خبر به شهادت رسيدن هوطنانمان در حادثه تاسوکي همه را در بهت و حيرت فرو برد

چرا این ها کتاب زیارت عاشورا را مظهر شرک و کفر می دانند ولی کتابی به نام صحیح بخاری که کاری به جز توهین به پیامبران ندارد را از قرآن بالاتر می دانند ؟

چرا توهین به معاویه که قاتل امام حسن(ع) فرزند امیر المومنین علی(ع) کفر محسوب می شود ولی توهین به حضرت علی(ع) از دیدگاه اهل سنت شرک و کفر نیست ؟

خوب است نگاهی به کتاب شرح نهج البلاغه جلد4 صفحه 80 بیندازیم که ابوبکر این فرد ملعون و انسان پلید به مولا علی(ع) که بنا به گفته ی خود اهل سنت 300 آیه در مقام و منزلت ایشان نازل شده است اهانت بزرگی می کند و می گوید:

علی مانند روباهی است که شاهدش دم آن است بسیار فریبکار است او مانند زنی فاحشه می باشد .

تا کی ما باید شاهد اعمال ننگین این آدم ها باشیم این آدم های افراطی که کاری جز خواندن قرآن ندارند

مگر پیامبر نگفتند:

اهل بیت من از قرآن جدا نمی شوند تا لحظه ای که در حوض کوثر بر من وارد شوند اگر به این دو متوسل و متمسک شوید هرگز گمراه نخواهید شد مسلم ابن حجاج ج7 ص122/صحیح ترمزی جزء دوم ص 307

پس بدانید قرآن و اهل بیت در کنار هم باعث نجات انسان ها از هلاکت که همان وضع تاسف بار شما می باشد است

آیا توهین به علی (ع) کفر نیست اگر هست پس اولین کافر ابوبکر است

ارسال شده در تاریخ : چهار شنبه 10 خرداد 1391برچسب:, :: 11:3 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

عبد الحمید در کنار وهابیت

پس ...

ارسال شده در تاریخ : چهار شنبه 10 خرداد 1391برچسب:, :: 10:37 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

تقسیم کننده ی بهشت و جهنم کیست؟

نار و جنت را علی(علیه السلام) تقسیم می کند

کنوز الحقایق ص98/الفردوس دیلمی ج3ص91/ینابیع الموده ج1 ص251/فرایدالسمطین ج1ص106

از این حدیث نیز می توان به حقانیت حضرت علی(علیه السلام ) پی برد

بیایید رهرو کسی باشید تا بوسیله ی آن بتوانید در دنیا وآخرت رستگار شوید

ارسال شده در تاریخ : شنبه 23 ارديبهشت 1391برچسب:, :: 19:56 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

آیا سنی ها هم صیغه می کنند

عالم سنی و 70 زن صیغه ای

شاید شما بدونین که آقایون اهل سنت معتقدند که صیغه یا همون عقد موقت حرام است

بر فرض قبول پس چرا خود سنی ها هم صیغه می کنن؟

عبدالملک بن عبدالعزیز بن جریج

ذهبی که یکی از راویان و نویسندگان مهم شماست در مورد این فرد میگه این آقا یکی از شخصیت های برجسته اهل سنت در صحاح سته و دیگر کتب و احادیث می باشد

این فرد در سال 150 هجری قمری زندگی می کرده و در زمانی زندگی می کرده که عمر قبلا صیغه را حرام کرده بود و این فرد هم که سنی بوده زمان زیادی از مرگ عمر نگذشته یقینا میدونسته که عمر صیغه رو حرام کرده

بخوانید و منصفانه قضاوت کنید

این مرد به حدیث صحیح در میزان الاعتدال ج2 ص659 هفتاد زن صیغه ای داشته و این فرد در هنگام مرگش در حال واحد 60 تا زن موقت هم زمان داشته و جالب اینجاست که به فرزندانش وصیت می کنه که مبادا با این 60 نفر که حکم مادرانتان را دارند ازدواج کنید

در کتابی دیگر تهذیب الکمال ج4 ص54 نوشته ابن آقا 90 زن صیغه ای داشته و برای اینکه بتواند پاسخ گوی نیاز های جنسی این همه زن باشد هر شب یک لیوان روغن کنجد از قسمت پایین بدنش استفاده می کرده.

شمارو به خدا آیا این ها خوندن نداره چرا همش به ما شیعیان ایراد می گیرید که صیغه کردن حرامه و هزار حرف بی معنی دیگر وقتی بزرگان خودتون صیغه می کنند پس اونوقت حرف حساب شما چیه؟

برین خجالت بکشین

اگر عمر صیغه را حرام نمی کرد انسان های زیادی از افتادن به دام زنا رها و آزاد می ماندند

عقد ملایی(مصیار): این عقد موقتی هستش که علمای خودتون فی الحال فتوا به حلال بودنش دادن چون دیدن آمار فحشا و زنا در امتشون زیاده شده

از لحاط کیفیتی دقیقا مثل همون صیغه(عقد موقت) ما شیعه ها هستش

چرا عمر صیغه را حرام کرد؟

ارسال شده در تاریخ : پنج شنبه 14 ارديبهشت 1387برچسب:, :: 18:42 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

حکایتی جالب

ابوحنیفه و بهلول:

روزی ابوحنیفه برای جمعی از شاگردانش سخنرانی می کرد به اونا گفت حرفی جالب از امام صادق(ع) شنیدم و با عقل اصلا جور در نمیاد

امام صادق گفته شیطان رو درون جهنم عذاب میدن

ابوحنیفه گفت چطور امکان داره وقتی شیطان خودش از جنس آتش هستش تو اون دنیا خدا با آتش عذابش بده

ابوحنیفه در ادامه گفت شنیدم که امام صادق گفته خدارو نمیشه دید

ابو حنیفه گفت مگه میشه چیزی وجود داشته باشه ولی دیده نشه

ابوحنیفه حرف دیگری هم زد گفت:ما هر کاری که انجام میدیم از جانب خداست (یعنی اگر حرف می زنیم خدا خواسته اگر راه می رویم خدا خواسته)

ناگهان بهلول از میان جمعیت کلوخی که از جنس خاک بود رو به سر ابوحنیفه زد و فرار کرد دیگر شاگردان به دنبال بهلول رفتند و آنرا دستگیر کردند و به نزد حاکم بردند

ابوحنیفه هم در حالی که از سرش خون می چکید و بسیار درد می کشید وارد شد

ابوحنیفه گفت جناب حاکم این فرد با کلوخ بر سر من زده و سرم بسیار درد می کند

حاکم از بهلول پرسید چرا این کار رو کردی

بهلول گفت : ابوحنیفه دروغ می گوید او خودش گفته شیطان چون از جنس آتش است پس توسط آتش عذاب نمی شود تو هم از جنس خاک هستی پس چطور می شود از این کار من آصیبی ببینی

و در ادامه گفت : تو خودت گفتی هر چیزی که دیده نمی شود پس وجود ندارد تو می گویی سرت درد می کند درد کو چرا دیده نمی شود پس تو دروغ می گویی

و در ادمه گفت: تو خودت گفتی ما هر کاری که انجام می دهیم از جانب خداست پس خدا خواسته که این کلوخ به سر تو بخوره

این بود ماجرای عالم دین

ارسال شده در تاریخ : چهار شنبه 13 ارديبهشت 1391برچسب:, :: 20:29 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

بعضی از عقاید برادران سنی

عقایدی باطل

اهل سنت عموما معتقد به این هستند که خداوند را می توان دید و احادیثی در کتب آنهاوجود دارد که بعضی از آنهارا برایتان ذکر کرده ام

1) خداوند سبحان در برابر بندگانش نمایان میشود و اورا می بینند چنانکه ماه را در شب چهارده می بینند

صحیح بخاری باب صراط جسر جهنم ح1 ج7 ص 147

خداوند هر شب به آسمان فرود می آید پایش را نمایش می دهد تا مومنین آنرا بشناسند

صحیح بخاری باب الدعا و الصلاة من آخر اللیل ح1 ج1ص164

صحیح بخاری ح5ج9ص159

خداوند می خندد(1) و تعجب می کند دو دست و دو پا و پنج انگشت دارد که آسمان هارا بر انگشت اول زمین هارا بر انگشت دوم درختان را بر انگشت سوم آب و خاک را بر انگشت چهارم و سایر آفریدگان را برانگشت پنجم می گذارد

صحیح بخاری ح4 ج9 ص158

صحیح مسلم ح1 ج14 ص166

صحیح بخاری تفسیر سوره ی زمر ح2 ج6 ص157

منصفانه قضاوت کنید!

در کدام آیه ذکر شده است که خداوند را می توان دید.؟در کدام کتاب معتبر ذکر شده است؟

آیا با عقل چنین حرف هایی جور است؟ شمارا به خدا قسم جواب بدید خودتان را برای حساب رسی در روز قیامت آماده کنید

دلیل مقبول نبودن این روایات خنده دار:

خداوند در سوره ی انعام آیه ی 103 می فرمایند که دیدگان توان درد خدا را ندارند

این بهترین و کوتاه ترین جواب بود

سخنی از امام علی(ع):

بلند همتان او را درک نتوانند کرد و زیرکان به حقیقتش پی نمی برند

ارسال شده در تاریخ : سه شنبه 12 ارديبهشت 1391برچسب:, :: 21:3 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

روایاتی خنده دار در صحیح بخاری و صحیح مسلم

خوبه قبل از همه یه چیزی درباره ی صحیح بخاری بگم نویسنده ی این کتاب میگه من زمانی که می خواستم این کتاب رو بنویسم هفت صد هزار حدیث دستم بود از میان اینها فقط هفت هزارتا شون به نظرم صحیح میومد . حالا خداوکیلی انصاف به خرج بدین آیا اینی که براتون میگه واقعیت داره یا نه که بخاری تو کتاباش گفته این احادیث صحیح هستش حالا ببینیم ماجرا از چه قراره؟

در یکی از اعیاد جمعی از سیاحان یودانی در مسجد رسول خدا جمع شده بودند وبا اسباب لهو و لعب سر مردم را گرم می کردند رسول خدا به عایشه فرمود:میل داری تماشا کنی؟ عرض کرد بلی یا رسول الله حضرت اورا بر پشت خود سوار نمود به قسمی که سرش را از روی کتف آن حضرت کشیده و صورتش را به صورت مبارک پیامبر تکیه داد حضرت برای اینکه عایشه لذت بیشتری ببرد به آنها می گفت بهتر بازی کنید بعد از مدتی عایشه خسته شد و پیامبر اورا بر زمین گذاشت.

صحیح بخاری ج۲ ص۱۲۰ باب اللهو بالحراب به نقل از ابوهریره/صحیح مسلم ج۱ من باب الرخصه فی اللعب الذی لامعصیه

خداوکیلی این توهین به پیامبر نیست؟ شمارو به خدا انصاف بدین اگر درباره ی یکی از شماها همچین حرفی رو بگن چقدر ناراحت میشین مثلا بگن که در پشت مسجد مکی زاهدان بساط لهو و لعب بر پا بود و آقای عبدالحمید یکی از همسرانش را بر پشتش سوار کرد تا بازی آنهارو نگاه کنه و اونارو به بهتر بازی کردن ترغیب کنه کجای این روایات درسته شما بگین؟

حالا می خوام براتون یه ماجرایی رو از کتاب بخاری بیان کنم که وقتی چشمم بهش افتاد شاخ در آوردم و به باطل بودن این کتاب ایمان آوردم .

((روزی حضرت ملک الموت جهت قبض روح کردن حضرت موسی(ع) به خدمت آن حضرت رسید اون حضرت از شدت عصبانیت چنان سیلی به گوش ملک الموت زد که چشمش کور شد و بر صورتش فرو ریخت و از آن موقع به بعد بود که ملک الموت به صورت پنهانی مردم را قبض روح کرد تا دوباره سیلی نخوره))

صحیح بخاری ج ۱ ص۱۵۸ و در جلد ۲ ص ۱۶۳/مسند احمد حنبل ج۲ ص۳۱۵/محمد بن جریر طبری ج ۱ به نقل از ابو هریره

آیا هیچ عقلی قبول می کند که پیامبر اولوالعزمی مانند موسی(ع) اینقدر خشن باشد و از فرمان خدا که قبض روح کردن موسی توسط حضرت ملک الموت بوده اطاعت نکرده از هیچ آدم جاهلی همچین کاری بر نمی آید .

همه ی اینا برای این بود که به شما آقایون سنی باطل و بیهوده بودن خواندن کتاب بخاری و صحیح مسلم رو ثابت کنم و این که به شما بفهمونم که هر روایتی که تو این دو کتاب نوشته رو باور نکنین و همچنین ابوهریره رو از راویان حدیث ندونین ابوهریره فقط چند روز هم صحبت پیامبر بوده و با این حال ۷۰۰۰ روایت کرده خداوکیلی چنین چیزی با عقل جور درمیاد

از این قبیل روایات تو کتب شما به فراوانی یافت میشه

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 3 ارديبهشت 1391برچسب:, :: 20:22 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

عمر کیست؟ براتون میگم

لطفا بخوانید و منصفانه قضاوت کنید

((پیامبر اکرم در روز های آخر عمرشان به اصحاب دستور دادند تا برایشان کاغذ و فلمی بیاورند این بزرگوار فرمودند برایم

کاغذ و قلمی بیاورید تا برایتان چیزی بنویسم تا بعد از من گمراه نشوید در میا جمع عمر برخواست و بلند گفت نمی

خواهد بیاورید این مرد هذیان می گوید و در ادامه گفت برای ما کتاب خدا کافیست)).

1) صحیح بخاری باب کتاب العلم حدیث 4 ج1 ص 39 و باب مرض النبی(ص) بعد وفاته حدیث 4 ج6 ص11و12

2)صحیح مسلم آخر کتاب الوصیه ج3 ص 1257

3) تاریخ طبری حوادث سال 11 ج3 ص 193

4) تاریخ ابن اثیر حوادث سال 11 ج2 ص 320

منصفانه قضاوت کنید....

آیا این توهین به پیامبر اکرم نیست؟

آیا عمر از قرآن چیزی می دونست؟

اگر توهین به صحابه که به نطر شما کفر است پس چرا توهین به پیامبر کفر نیست؟

جوابم رو بدید؟

خداوند کریم در قرآن می فرمایند : هرگز از روی هوا و هوس سخن نمی گوید و سخن او غیر از وحی نیست

نجم آیه 3و4

خدا میگه پیامبر غیر از وحی الهی حرفی نمیزنه عمر رو چه حسابی گفت که این مرد هذیان می گوید؟

چرا فرمانی که پیامبر داد عمر عمل نکرد؟

خداوند می فرماید: آنچه پیامبر دستور می دهد بگیرید و آنچه نهی می کند وا گذارید

حشر آیه 7

سوال:به نظر شما چرا عمر نذاشت که پیامبر وصیت کنه تا مردم گمراه نشن ؟

نکنه عمر می دونست که پیامبر چی قراره بگه ؟

پیامبر در تمام طول عمرش می گفت به اهل بیت من متمسک شوید پیامبر بارها گفت که حق با علیست

اطاعت از او اطاعت از من است

احتمالا عمر از این می ترسید که نکنه پیامبر دوباره قصد تکرار کردن این سخنان رو داشته باشه

این واقعه ی تاسف بار توسط عمر در چهار روز فبل از وفات پیامبر اکرم رخ داد در تاریخ پنشنبه بیست و چهارم صفر اگر عمر اجازه ی نوشتن میداد مردم از این گمراهی آشکار در میومدند

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 4 مهر 1392برچسب:, :: 19:50 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

ابو بکر کیست؟ خودم براتون میگم

امیدوارم که متوجه شده باشین که من بدون سند و مدرک هیچ حرفی نمی زنم

می خوام یکی از اهانت هایی که جناب ابوبکر نسبت به جانشین رسول خدا داشتن رو ذکر کنم

ابن ابی الحدید ص 80 ج4 در شرح نهج البلاغه ی خودش نوشته ابوبکر همچین حرفی به آقا علی(ع) زده

علی مانند روباهی است که شاهدش دم آن است بسیار فریبکار است او مانند زنی فاحشه است.

خداوکیلی آقایون سنی رو چه حسابی ابوبکر رو بهترین آدم و اولین کسی که بعد از پیامبر به بهشت میره قبول دارین؟

علمای شما میگن توهین به خلفای راشدین کفر محسوب میشه چرا؟ چون اونا اصحاب پیامبر هستند

حالا وقتی ابوبکر به حضرت علی همچنین حرفی رو زده شما چرا اون رو کافر نمی دونین؟ مگه علی از اصحاب رسول خدا نبود مگه داماد رسول خدا نبود مگه جانشین رسول خدا نبود پس چرا ابوبکر همچین حرفی زد. اگه حرف شما درست باشه پس کافر بودن ابوبکر اثبات شد.

ابوبکر رو منبر به علی روباه گفته و به فاطمه(س) گفته دم روباه آیا این توهین به دختر رسول خدا نیست.

مگر آن آیه از قرآن رو نخوندین که خدا اهل بیت رو از هر گناهی مبرا دونسته

انما یرید لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 5 مهر 1392برچسب:, :: 18:57 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

عمر و شراب ؟

ابوطلحه زید ابن سهل در منزل خود مجلس شرابی تشکیل داد و ده نفر را دعوت کرد و همگی شراب نوشیدند.

اسامی آنها: ۱ابوبکر بن ابی قحافه ۲ عمر بن خطاب۳ابوعبیده ی جراح ۴ ابی بن کعب ۵ سهل ابن بیضا ۶ ابو ایوب انصاری ۷ابو طلحه ۸ ابو دجانه سماک بن خرشه ۹ ابوبکر بن شغوب ۱۰ انس ابن مالک

ابن حجر در ص ۳۰ ج ۱۰ فتح الباری/امام احمد حنبل ص۱۸۱و۲۲۷ ج ۳۰ مسند/ جلال الدین سیوطی ص ۳۲۱ ج ۲ درالمنثور/طبری ص ۲۴ ج۷ تفسیر/بیهقی ص۲۸۶و۲۹۰ سنن

امیدوارم همین تعداد سند برای اثبات شراب خواری عمر و ابوکر کافی باشه البته باز اگه نگین آدرس اشتباه هستش

همونجور که گفتم و علمای خودتون نوشتن که ابوبکر و عمر در مجلسی شراب نوشیدند.

آیا باز هم از این دو آدم دفاع می کنین تاحالا دلایلی براتون آوردم که متوجه بشین که نه عمر شایسته ی جانشینی پیامبر رو داره و نه ابوبکر شما که بسیاری از آیات رو شان نزولشون رو به این دو نفر نسبت میدین جواب من رو بدین

سوالی کوچک ؟ آیا این دو تا به حال به قرآن نگاهی انداخته اند؟

قبول آره این دو قرآن خوان بودن اگه بودن پس چرا به این آیه از قرآن که پیرامون نهی شراب است توجهی نکردن ؟ای اهل ایمان شراب قمار و بت پرستی تماما پلید و از عمل شیطان است و از آن دوری کنید ماعده ۹۰

من براتون پلید بودن عمر و ابو بکر رو به اثبات رسوندم .

پس حق با کیست ؟

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 3 ارديبهشت 1391برچسب:, :: 18:57 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

عایشه کیست؟

انشالله براتون در باره ی عایشه می خوام صحبت کنم تا از حال و احوال این زن با خبر بشید

حتما به خوبی می دانید که برادران سنی عایشه رو ام المومنین می دونن و نیمی از دینشون رو به حساب خودشون مدیون عایشه هستند خوبه یه نگاهی به کتاباشون و روایات پیرامون عایشه بزنیم.

ابوبکر عایشه را صورتی زد و از گوشش خون چکید!

روزی ابوبک برای دیدن عایشه به خانه ی پیامبر آمد هنگامی که وارد خانه شد متوجه شد که بین پیامبر اکرم و عایشه کدورتی به وجود آمده .عایشه ابوبک رو به قضاوت بینشون دعوت کرد آندو شروع به صحبت کردند ابوبکر وقتی دید عایشه با لحن بدی با پیامبر اکرم صحبت می کنه آنچنان صورتی به گوش عایشه زد تا از گوش عایشه خون چکید

۱)احیاء العلوم جزء ۲ ص۱۳۵

۲)کنز العمال ج۷ ص۱۱۶

مزاحمت برای نماز پیامبر توسط عایشه!

پیامبر اکرم مشغول نماز خواندن بود روبه روی پیامبر دراز کشید و پاهایش را در محل سجده گاه ایشان قرار داد هرگاه پیامبر می خواست به سجده برود به او اشاره می کرد که پاهایش را بر دارد او بر میداشت اما بلافاصله بعد از اینکه پیامبر سر از سجده بر میداشت عایشه دو باره پایش را دراز می کرد

۱) صحیح بخاری((کتاب الصلاة)) باب۲۲ الصلاة علی الفراش ح۱ ج۱ ص۱۰۷

کشتار مسلمانان توسط عایشه:

هفتاد نفر یا به قولی چهارصد نفر نگهبان بیت المال بصره را با مکر و حیله دستگیر کرده و نزد عایشه آوردند و او هم فرمان قتلشان را داد آنها هم مانند گوسفندی این مومنان را سر بریدند این اولین باری بود که گروهی از مسلمانان بازداشت شده را گردن میبریدند

شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید خ 173 ج9 ص321

تاریخ طبری ماجراهای سال 36 ج4 ص475

نظر عایشه درباره ی عثمان :

عایشه تا عثمان زنده بود می گفت((این پیر نادان را بکشید )) اما همین که خبر خلافت علی(علیه السلام)را شنید به بهانه ی خون خواهی با علی وارد جنگ شد

تاریخ طبری ماجراهای سال 36 ج4 ص 459

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 3 مهر 1392برچسب:, :: 18:55 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

اگر علی(ع) نبود عمر هلاک می شد !

عمرهفتاد مرتبه در مکان های مختلف گفت لولا علی(ع) لهلک عمر : اگر علی(ع) نبود عمر هلاک میشد

اسناد:ابنحجر عسقلانی ج۲ ص ۸۰۹/ابن اثیرجزری ج۴ ص ۶۳۰/ جلال الدین سیوطی در ص ۶۶ تاریخ الخلفا/سبط ابن جوزی در ص۸۵و۸۷تذکره/خطیب خوارزمی در ص۴۸و ۶۰ مناقب/ینابیع الموده باب ۱۴/ ابن ابی الحدید ص۲ ج۱ شرح نهج البلاغه/علامه قوشچی ص۴۰۷ شرح تجوید/

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 3 ارديبهشت 1391برچسب:, :: 18:1 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

آیا عمر عالم دین است ؟

می خوام براتون درباره ی علم عمر صحبت کنم و یه ماجرارو بیان کنم خیلی خنده داره

(( روزی عمر بر روی منبر در میان اصحاب خطبه ای خواند و اخطار کرد که هرکس زنی بگیرد و مهرش را از چهارصد درهم بیشتر تعیین کند بر او حد(مجازات با شلاق) را جاری می کنم و مهر اورا می گیرم و در بیت المال میریزم زنی از میان جمعیت صدا زد گفت ای عمر آیا حرف تو قابل قبول است یا خدا ؟ عمر گفت البته خدا آن زن گفت مگر نه آن است که خداوند در آیه ۲۴ سوره نسا فرموده ((اگر خواستید زنی را رها کرده و زنی دیگر بجای او اختیار کنید و مال بسیاری بر او مهر کرده اید نباید از مهر او چیزی بازگیرید عمر در ادامه گفت تمام شما از عمر برترید حتی زنان))

در المنثور از جلال الدین سیوطی ص۱۳۳ ج۲

سنن بیهقی ص ۲۳۳ ج۷

مستدرک الصحیحین از حاکم نیشابوری ص۱۷۷ ج۲

هه هه هه آقایون سنی آیا عمر اصلا تو طول عمرش یه آیه از قرآن رو خونده؟ حرفی که عمر زد بر خلاف آیه قرآن هستش خدا میگه چیزی از مهر آن زنها نگیرید و کم نکنید اونوقت عمر بر اساس چه حکمی جرات زدن چنین حرفی رو داشته

شمارو به خدا دست بردارید از این عمر برین سنگ کسی رو به سینه بزنین که با یامبر اتحاد نفسانی داشته

برین سراغ کسی که پیامبر اکرم دربارش فرمود ((انا مدینة العلم و علی بابها)) من شهر علم هستم و علی درب آن و در ادامه می فرماید هرکس که می خواهد به علمی دستیابد باید اول از درب علم که علی هست عبور کند.

دوباره تکرار می کنم لولا علی(ع) لهلک عمر

اگر علی نبود عمر هلاک می شد

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 4 مهر 1392برچسب:, :: 18:0 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

وصی و جانشین پیامبر کیست؟

پیامبر اسلام وصی٫جانشین و امام بعد از خودرا معرفی کردند:

دلیل اول:بعد از اینکه سه سال از بعثت پیامبر اکرم گذشت آیه ای بر ایشان نازل شد که خداوند در آن فرموده بود

ای پیامبر کار تبلیغ و رسالت خود را آشکارا و از دعوت خویشاوندان خود شروع کن

(( وانذر عشیرتک الاقربین)) شعرا ۲۱۴

پیامبر اکرم عموها و عمو زادگان خود را دعوت کردند و طعامی تدارک دیدند بعد از صرف غذا

مجلس را برای ابلاغ سخن خدا آماده کردند و فرمودند: من از جانب خدا به پیامبری مبعوث شده ام

اولین کسیکه به من ایمان بیاورد بعد از من جانشین وصی و امام بر مردم خواهد بود و تنها کسی که در آن شب ایمان خودرا به رسول خدا در حضور دیگران اعلام کرد حضرت علی(ع) بود.

این ماجرا در کتب آقایون سنی هم ذکر شده :

مستدرک الصحین ج۳ صفحه ۱۳۶و۴۱۵ /صحیح ترمذی ج۲ ص۳۰۱/کنز العمال ج۶ص۴۰۰

دلیل دوم:در غزوه تبوک پیامبر اکرم به علی(ع) فرمود آیا خشنود نمی شوی که تو نسبت به من به منزله ی هارون برای موسی باشی جز اینکه بعد از من پیامبری نیست . یعنی همانگونه که هارون وصی و جانشین بلافصل حضرت موسی بود تو نیز خلیفه و جانشین من هستی

تاریخ طبری ج۲ص ۶۲-۶۳ /مسند حمبل ج۱ص۱۱۱ /شرح نهج البلاغه ج۱۳ص۲۱۰-۲۱۲

دلیل سوم:در سال دهم حجرت رسول خدا به هنگام برگشت از حج الوداع در سرزمینی به نام غدیر خم علی علیه السلام را در میان جمعیتی انبوه به عنوان ولی مسلمانان و مومنان معرفی کردند و فرمودند ((من کنت مولی فهذا علی مولاه))۱ .و ایشان قبل از آن فرمودند ا((الست اولی بکم من انفسکم))۲ یعنی: ای مردم آیا من ازخودشما بر شما اولی و مقدم تر نیستم.و سپس فرمودند هرکس من مولای او هستم این علی مولای اوست رسول خدا سه بار این جکله را تکرار نمودند۳ . در این موقع تعدادی از حاضران به حضرت علی تبریک گفتند که در میان آنها ابوبکر و عمر هم بودند عمر به امیر مومنان فرمود ((برتو گوارا باد ای پسر ابی طالب تو مولای من و مولای هر مرد و زن مسلمان گشتی ۴

آری اینها فقط تعدادی از دلایلی هستند که ما به وسیله ی آن جانشین پیامبر وصی و بر حق بودن علی(ع) رو به اثبات می رسونیم.

۱) صحیح ترمزی ج۵باب ۲۰ ص ۶۳۳ حدیث۳۷۱۳ /صحیح ابن ماجه ج۱ص۴۳ حدیث ۱۱۶ و...

۲)صحیح ابن ماجه ج ۱ص ۱۱۶ /مسند احمد ج۴ ص ۲۸۱ /مستدرک صحیحین ج۳ ص ۱۱۰ و...

۳)تاریخ مدینة دمشق ج ۴۲ ص ۲۲۹و ۲۲۸و ...

۴)مسند احمد ج ۴ ص ۲۸۱/ابن اثیر در نهایه ج ۵ ص ۲۲۸ /تاریخ بغداد ج۸ ص۲۹۰ و ...

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 3 ارديبهشت 1391برچسب:, :: 18:0 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

فضایل مولا علی (ع)

السلام علیک یا امیرالمومنین علی(علیه السلام)

گويند سنگ لعل شود در مقام صبر
آري شود وليک بخون چگر شود

پیامبراکرم فرمودند:

هرکس از علی اطاعت کند ازمن اطاعت کرده و مخالفت کند با من مخالفت کرده است.

مستدرک حاکم نیشابوری ج۳ ص ۱۲۱م۱۲۸ چاپ حیدرآباد

پیامبر اکرم فرمودند:

برای هر پیامبری جانشین و وارثی است براستی جانشین و وارث من علی(ع) است

المناقب ص۳۱۹ حدیث۲۳۲

پیامبر اکرم فرمودند:

علی(علیه السلام) با حق و قرآن است و حق و قرآن نیز با علی هستند از همدیگر جدا نمی شوند تا در حوض کوثر بر من وارد شوند

تاریخ دمشق ج3 ص153 حیث 1172

فراید السمطین ج1 ص177

پیامبر اکرم فرمودند:

من شهر علم هستم و علی درب آن است هرکسی می خواهد به این علم برسد باید از در آن وارد شود

شواهد التنزیل ج1ص81

وقفوهم انهم مسئولون

درهنگام حساب رسی نگاهشان دارید که در کارشان سخت مسئولند صافات/ 24

منتظر نظرات مفید شما هستم

به صفحات دیگر این وبلاگ هم نگاهی بندازید

ارسال شده در تاریخ : یک شنبه 28 شهريور 1387برچسب:, :: 17:57 :: توسط : سرباز امام عصر(عج)

صفحه قبل 1 2 3 4 5 صفحه بعد

درباره وبلاگ

با وضو وارد شوید!!!

منوي اصلي

آخرین مطالب

آرشيو وبلاگ

پیوندهای روزانه

حمل ماینر از چین به ایران

نويسندگان

پيوندها

تبادل لینک هوشمند
برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان اثبات حقانیت حضرت علی(علیه السلام) و آدرس amiralmomenin12.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.

آمار وب سایت:

بازدید امروز : 11
بازدید دیروز : 24
بازدید هفته : 36
بازدید ماه : 35
بازدید کل : 25422
تعداد مطالب : 42
تعداد نظرات : 23
تعداد آنلاین : 1